12 de abril de 2011

Quen?



Quen sangra pola miña ferida?
Quen me regala a ilusión?
Quen sopra no vento cando non se move unha folla?
Quen xoga comigo ao escondite?
Quen anda detrás cando no corredor da casa sentimos que nos seguen a escuras?
Quen escondeu os meus zapatos baixo a cama?
Quen leva regadeiras ó sol?
Quen corre unha contina de vapor sobre o ceo?
Quen me abraza?
Quen recolle as margaridas da primavera no campo?
Quen limpa os teus desastres?
Quen me empurra?
Quen separa os meus pes do chan?
Quen me mete o dedo no narís?
Quen se tira a rolos pola herba?
Quen vende mulleres en venda?
Quen compra o que se poida comprar?
Quen enfría a miña habitación?
Quen quenta as rúas?
Quen enche o meu vaso?
Quen o vacía?
Quen leva a auga a miña ducha?
Quen sorrí detrás da seguinte esquina?
Quen lle deu de beber ó piano de Tom?
Quen nace para loitador de sumo?
Quen da e quita o honor?
Quen critica a miña obra?
Quen me odia?
Quen me di que perdín cando gañei?
Quen son os meus amigos?
Quen es ti?
Quen ata o meu pe o chan cando os globos tiran de min cara o ceo?
Quen baila no centro da sala de baile con ese vestido branco?
Quen morre a diario?
Quen súa cando neva?
Quen corre cando fai sol?
Quen pranta bandeiras na lúa?
Quen é a noite?
Quen nos observa dende o espacio exterior?
Quen me quere?


Quen?


Ken non!!! Richard Clayderman!!!

11 de marzo de 2011

A libretiña roxa


Hule sentou no seu asento sentíndose como unha sardiña enlatada. Puxo o cinto. Asento en posición vertical. Mirou pola ventá. E ao mirar para o outro lado alí estaba ela. Mirábao de abaixo cara arriba. O seu flequillo ata as cellas, os ollos moi abertos. Sorría. Hule non puido evitar sorrir. Colleulle a man e pechou os ollos. Durmiu.


Hai catro saídas de emerxencia...


Espertouno o son metálico da gravación. O avión xa se movía pola pista. Volveu mirar ó seu carón e alí seguía ela, fitándoo dende abaixo. O seu flequillo ata as cellas. O seu sorriso. Os seus ollos ben abertos. El apretoulle a man.


En caso de despresurización da cabina...


Deixame a túa libretiña roxa, que quero escribirche algo nela...


Contrastaron as dúas voces ao unísono. El anicouse, buscou coa man, case dislocando o brazo, o bolsiño no que a gardaba. Colleuno, sacou a libreta e mais o seu bolígrafo. Deullos a ela. Ela fitándoo dende abaixo. O seu flequillo ata as cellas. O seu sorriso. Os seus ollos ben abertos. Colleu a libreta e o bolígrafo e puxoos no seu regazo.


Mentres o avión corría pola pista apretaron as súas mans. Mentres despegaba cara o ceo non pararon de mirarse. A libretiña no colo dela.


Ao pouco el durmiu. Deixandoa a ela coa mesa aberta e escribindo na súa libreta das viaxes. A libreta que el sempre leva para escribir o que pensa cando anda por ahí. A libreta na que ninguén mais ca el escribira ata ese día. Pechou os ollos e marchou de viaxe polos Países Baixos, por Bélxica. Percorreu ríos e casiñas de cores, subiu ata montañas con ela e baixounas a correr collido da súa man.


E espertou. Ela estaba escribindo. Non quería que o lese ata que estivese rematado. El durmiu de novo e de novo volveu soñar con ela. Volveu espertar tamén, e ela xa estaba rematando. Esperouna. Ela firmou. Pechou a libreta. Enganchou o bolígrafo á goma desta e pasoulla a el. El bicouna. Quitou o bolígrafo da goma, abriu a libreta e mentres el comezaba a ler alí estaba ela. Ela fitándoo dende abaixo. O seu flequillo ata as cellas. O seu sorriso. Os seus ollos ben abertos. O seu sorriso.

10 de marzo de 2011



Pelotas de golf que voan ao carón dos aeroportos...


... soñando ser algún día


...fuselaxe de avión.

7 de marzo de 2011

Hoxe estás aquí...

...mañá alí.


É o que teñen os avións.

14 de febrero de 2011

Unha ridícula desas





Todas las cartas de amor son
ridículas
No serían cartas de amor si no fuesen
ridículas

También escribía en mi tiempo cartas de amor,
como las demás,
ridículas

Las cartas de amor, si hay amor,
tienen que ser
ridículas

Pero, al fin y al cabo,
sólo las criaturas que nunca escribieron cartas de amor
sí que son
ridículas

Quién me diera en el tiempo en que escribía
sin darme cuenta
cartas de amor
ridículas

La verdad es que hoy mis recuerdos
de esas cartas de amor
sí que son ridículos

(Todas las palabras esdrújulas,
como los sentimientos esdrújulos,
son naturalmente
ridículos)

20 de enero de 2011

Fai que chova


Fai que chova
Fai que a choiva limpe o po das rúas, que leve con ela a terra pousada sobre as vellas lousas de pedra

Fai que chova
Que todo o gris se convirta en espello, todo o verde en herba, todo o azul en ceo e o aire en mar

Fai que chova
Que a auga entre de novo nas casas. Que as goteiras renazan como manantiais nos salóns das cidades, que as humidades aparezan coma nos cienes mudos. Aparicións marianas nas paredes. Paredes verdes de humidade

Fai que chova
Que os ríos volvan ás cidades. Que os cauces desborden de natureza. Que o asfalto se convirta en leito, a pedra en auga e cristal de farola

Fai que chova
Que teño frío e o peito seco. Quero respirar a humidade na rúa. Os pes empapados chapuzando nos charcos. Natación sincronizada de formigas nas beirarúas

Fai que chova
E prométoche que xuntos trala ventá miraremos as gotas correr cara abaixo, estrelarse cegas contra o vidro, berrar en chasquidos, perderse no chan

Fai que chova
E sal comigo a bailar. Bailemos a danza do constipado e da gripe. Collidos da man co pelo e os osos mollados

Fai que chova
E esquece o paraugas na casa que xapón está agora aquí e non hai paraugas que poida paralo. Esqueceo porque tes presa. Queres saír. Queres chover. Queres correr polos cristais cara o chan onde eu te espero

Fai que chova
Contorsións de ritmo preciso. Movementos espasmódicos. Berros. Ansiedade. A música está na túa cabeza. A auga é música. Ti es auga. Eu son auga. Os pes golpeando os charcos ó ritmo da orquestra. A auga subindo e baixando o noso redor.

Fai que chova
Tes que facer que chova

Como na canción de Tom Waits
Fai que chova
E berra forte

Without your love
Without your kiss
Hell can't burn me
More than this
I'm burning up all this pain
Put out the fire
Make it rain!

Fai que chova

Fai que chova

Na cidade da choiva

Na nosa cidade

Fai que chova

4 de enero de 2011

Reflexos perdidos


É de noite. As luces pasan rápido polos cristais do coche. A auga distorsiona esa luz converténdoa nun brilo difuminado no vidro. Ó lonxe a cidade. Máis cerca o seu pelo. Ti mirando á cidade na noite. A cidade iluminando os seus ollos. As súas antigas torres como agullas no ceo escuro da noite.

Descobres a túa man na dela. Non sabes por que. Ela acariñandocha, gústache. Miras cara adiante. Os reflexos da auga fan que non vexas as liñas na calzada. So un camiño de luz. Sorrí.

... detrás de un montón de reflejos perdidos ...

Cantan nos altavoces.

... la radio suena y dan las siete en el despertador ...

Míroa. Sorrí. Apreta a miña man. Miro de novo á estrada. Apreto eu a súa.

... café con leche y tu llamada en el contestador, como una melodía ...

Non fai falla dicirnos nada, so mirarnos. Miroa. Miro á estrada.

... yo era un poco torpe y tu ibas tan lanzada ...

Miro o contaquilómetros e non podo evitar bosquexar un sorriso. Marca 80. Cantas veces recorriches esa estrada? Cantas veces fuches sobre ese mesmo asfalto a 130?

... una caricia en la orilla ...

Daste conta de que o teu subconsciente foi descuberto polo teu consciente nunha maniobra chea de lóxica. E baixas a 75 non vaia ser...

... siempre me gustó, por cierto, tu sonrisa, nunca olvidaré el perfume de tu pelo, yo era un poco niño y tu eras tan chiquilla ...

Rotondas, desvío e todo recto. Rotonda. Urbanización. Paro. Sorriso.

... y me llevaste al cielo ... 

Bicos. Despedida. Ata mañá. Miradas. Urbanización. Rotonda. Recto. Desvío. Rotondas. 130. 140. Rotonda. Desvío. Porche mollado pola choiva. Apago as luces. Apagó o coche. Saco a chave. Deixan de soar os altavoces.

Mañá será un bo día. Voltarei á carretera contigo de copiloto.

Con todo o que iso significa.
 
Free counter and web stats