Hule raposo

O Can - Domestícate, home, e verás que vida mais regalada

O Raposo- Non che nacín pra can

Hule imán de neveira

Así o deixara ela. Imantado. Cambiara todas as cargas do seu corpo e convertérao nun imán. Con forma de vaca, ou de porco, ou de pe. Tal vez de cidade ou de figura xaponesa.

E se el era un imán, ela era a súa neveira. Sempre pegado á porta. Como por arte de maxia. Sempre pegado á porta. Sen importar as veces que esta se abrira. Sempre pegado á porta. Estando ela valeira de alimentos ou chea de latas de espárragos abertas, de fiambre e de leites fríos para as ceas do verán. Sempre pegado á porta.

Sempre.
E coma el outros tantos que o rodeaban.
Sempre pegados.
Sempre derredor del.

As veces o medo posuíao. El fora o seu favorito. Érao.

E se algún día deixase de selo? Se dalgunha viaxe trouxeran un máis grande e mellor deseñado?

Se iso ocorrera el perdería a maxia do magnetismo deixándose caer ó vacío do alicatado chan. Rompería en mil pedazos. So ficaría o imán desimantado como o recordo do que algún día foi. Os recordos das súas formas serían po para barrer no chan. Un cadradiño de metal plasticoso rodeado de po de recordo.

Pero, mentres iso non ocorra, el estará ahí cada mañá dándolle os bos días co almorzo. E estará á hora do xantar, e á da cea. Miraraa, pegado á porta. Unindo na imantación deles os dous os seus recordos de porcelá coa porta da neveira.