Hule can coma ti

Hule quería ser un can coma ti. Así podería vivir sen pensar todo o tempo en ti. Sen pensar mais que en atopar algunha cadeliña en celo que quixera compartir con el cariños e sudores, para así non botarte de menos. Podería pasear polo parque sen deixarse a cabeza e a vista o verte pasar. Podería simplemente rexeitar un pensamento de quererte. Simplemnte sería feliz mexando nun árbol, marcando así o seu territorio. Indo o bar da esquina para que lle deran as sobras, os osos dos filetes que os clientes deixaran do menú do día.

Aínda sendo un can, sabía que acabaría colocando algún ladrido na porta da túa casa, para ver se te asomabas, o acariciabas e o facías feliz. Hule quería vagar cada noite por unha rúa, non preocuparse por ningún traballo, descansar canto quixera e cando quixera. Xogar coa neve e co xeo na mañanciña. Durmir baixo unha ponte ou detrás dun contenedor. Coller o sono escoitando as conversas da xente pasar pola rúa,  o seu carón, despreocupada.

Vivir sen ter que preocuparse de nada, sen ter que aguantar a un xefe que lle tocara os huevos. So mexar nun árbol para marcar o seu territorio, xuntarse cun grupo de cans amigos e montar una festa de ouveos.

Hule rockeiro

Hule tivo unha época na que escoitaba rock sen parar. Ía ás praias de Compostela, e mentres buscaba no ceo estrelas coas que quedarse absorto, enchufaba o seu ipod e as guitarras eléctricas, baterías, baixos e voces desgarradas enchían de son os seus oídos acalando ó fero mar entre os campanarios. 

De vez en cando sorprendíao unha canción coa que se identificaba nese preciso momento máis que con nada no mundo. Iso pasoulle un día  con Mi estrella de Albertucho. Aínda que era todo o contrario ó romanticismo que embargaba a súa busca, ese día sentía que so desexaba facer o que dicía a canción. Que estaba farto de ser Hule o bo, que quería trasgredir. So desexaba saírse das normas establecidas, do que todo o mundo esperaba de el.

Estaba farto de ser Hule o boiño, o que nunca fai nada saído de tono, o que sempre era previsible. Ese día estaba farto de esperar mirando, quería abalanzarse sobre  a primeira estrela que lle gustara e facela súa por esa noite. Desexábao tan fervorosamente...

Levantouse, disposto a saltar a pola primeira estrela que vira, aínda que alumeara cada noite a un diferente, aínda que non fose a que levaba tanto tempo buscando, aínda que nin sequera lle gustara moito. Non importaba nada. Estaba farto de contar cuentos que a nadie interesan.  En pe, os músculos das súas pernas tensos, dispostos para un salto inminente, os seus ollos atentos a cada estrela na que se pousaban. Viu unha que non estaba mal. Ía pasar a acción cando de súpeto a canción rematou e o seu  corpo como por encantamento se relaxou. Sentouse no chan, sen poder controlar os seus movementos, mentres  nos seus oídos comezaba a sonar o seguinte tema do disco.

Entón, mentres Albertucho cantaba porque aunque no sea virgen yo la tengo en un altar... , deuse conta da tontería que estivera a piques de cometer e volveu empezar a súa busca dunha estrela que o fixese feliz. El o único que quería era ter unha ratonera de mis sueños, en mi cuarto el mundo entero y un florero de jardín como rezaba a canción, so para compartilo coa súa estrela pequeniña e redonda que brilase dentro del mais que o resto das estrelas do firmamento.

Hule mensaxe velada

A Hule o que máis lle gustaba de ser unha mensaxe era ser unha mensaxe velada. Dicir algo e querer significar outra cousa. Encantáballe que os ollos da xente se pousaran sobre el e que ninguén soubese de que se trataba. Algúns entenderían cousas, pero sempre desacertadas, e os mais atopábano totalmente incongruente. 

Desfrutaba sobremaneira cando a persoa á que ía dirixido por fin o lía. Sentirse comprendido era unha sensación tan pracenteira que non podía evitar sentir que as liñas se lle volvían borrosas (o equivalente a poñerse os pelos de punta, pero en mensaxe escrita). Gostaba especialmente de ser unha mensaxe de namorados. Ver a cara de parva que se lle quedaba á outra persoa cando o lía valía todos os esforzos do transporte de información. Eses primeiros momentos de cortexo eran o que a Hule máis lle gustaba. Despois viñan as mensaxes veladas de rancor, odio ou simplemente aburrimento e rutina. Onde todo se desfacía. Hule, entón, non desfrutaba tanto.

Algunha vez Hule era unha mensaxe velada escrita, outras era falada e outras simplemente un xesto, un sorriso, unha mirada. Aínda que lle gustaba ser tinta, prefería ser onda sonora, que aloumiñara un oído e provocara  un nerviosismo na persoa receptora. Que provocara unha dúbida, unha aceptación ou un rexeitamento sutil. Hule era difícil de detectar, por eso a xente cando o recibía non sabía como actuar, e mandabao de volta á súa orixe cunha mensaxe afirmativa ou negativa, dependendo dos gustos do emisor.

Ir dun lado a outro encantáballe a Hule, aínda que o vía un pouco absurdo. Co fácil que sería convertelo nunha nunha mensaxe clara e concisa e saír de dúbidas. Pois seica non era tan fácil. O longo da súa vida comprendera que as relacións entre as persoas son complexas e que estas se preocupan por parvadas. Pasan días ou meses sofrindo (aínda que din que algúns desfrutan) mandándose consignas por non dicir as cousas claras. E é que da tanto medo unha resposta negativa clara e concisa a unha pregunta clara e concisa...

Hule e as estrelas pequeniñas e redondas

O que máis lle gustaba a Hule era deitarse na herba fresca das praias de Compostela e observar as estrelas. Ocorríalle que, mentres as ondas rompían con estrondo entre os nichos, o ceo parecía iluminarse con miles de estrelas. El observabaas a todas. Algunhas gostábanlle máis que outras, pero sempre aparecía algunha que o hipnotizaba e o deixaba mirando para ela durante toda a noite.

A Hule encantábanlle as estrelas pequeniñas e redondas, que pasarían desapercibidas a calquera mirada que non as buscara. Todo o mundo prefería ás que brilaban máis que ningunha outra. Pero el cando atopaba unha pequeniña e ben redonda ficaba mirando para ela durante horas. Ocorría entón que esa estrela que no principio a penas se vía entre os seus millóns de primas, comezaba a medrar. A súa luz tapaba a todas as demais. Na retina de Hule desaparecía o ceo e quedaba so esa estrela redonda e brilante queimándolle cons e bastóns. El faláballe durante horas e ela escoitaba e continuaba achegándose a el. Cando estaba tan preto que case podía tocala coas xemas, el extendía o seu brazo para acariciala,. Ela sempre escapaba sen dicir nada e volvía a confundirse entre a inmensidade estrelada do ceo.

Cando Hule, á noite seguinte, a buscaba, nunca a atopaba na inmensidade branca do ceo. Pasaba entón un tempo, semanas (tal vez meses) ata que voltaba a atopar outra estrela que se lle parecera en beleza. Ocorríalle que despois de ver a luz da estreliña enchendo a súa retina, todas as demáis lle parecían pouco. Mirábaas e non vía ningunha capaz de igualala a ela. Quitábanselle ata a as ganas de mirar ó ceo.

Pero o final, co paso do tempo, sempre acababa atopando algunha que a superaba. Tal vez so superase o seu recordo e Hule sabía que o recordo desta mesma estrela que agora miraba acabaría sendo superado. O fin e o cabo, moitas veces, vivimos no recordo, pensando no pasado, ou no futuro, desexando cousas, sen darnos conta de que estamos realmente vivindo agora. Hule desfrutaba o momento en que as estreliñas o enchían de luz, sen preocuparse de que elas escaparan cando el as intentara acariciar. El desfrutaba o momento sen preocuparse da fuxida que sabía segura.

Tal vez, algún día, unha estrela pequeniña e redonda se acerque moito a Hule, tal vez se deixe acariciar e se mostre a el todas as noites. Tal vez algún día Hule terá a súa estrela para mirarse nela todo o tempo que os dous queiran. Ata entón el seguirá vivindo de recordos, de agoras, de futuros coñecidos, descoñecidos e anhelados.

Hule libro

Cando o escritor tecleou a derradeira letra, cando acabou a última corrección, cando Hule por fin estivo acabado, sentiuse por primeira vez vivo. Esperábao un mundo de experiencias. Sería copiado nunha imprenta ata a saciedade. Pasaría por miles de mans. Todo o mundo o compraría cun sorriso nos beizos, instrigados por coñecer os seus secredos. Sabía que o abrirían e que o desfrutarían. Que tal vez para alguén incluso significara algo especial. Tamén sabía que moita xente o empezaría, non lle gustaría e o deixaría sen acabar de coñecer todos os secredos que escondía para eles. Sabía que moitos dos seus exemplares acabarían co tempo adornando unha estantería chea de po, ou nun escritorio ciscados, ou nivelando unha mesa cunha pata demasiado curta.

Pero aínda así era perfectamente coñecedor de que sempre habería alguén que o collería de debaixo da pata da mesa, que o sacaría da estantería, que non o deixaría enriba do escritorio ciscado. Que mentres houbese persoas sobre a terra habería quen se intrigase pola súa historia. E tal vez a historia fose importante. Pero tal vez fose o de menos e o importante fose a historia da persoa que o lera e a relación desta con Hule. O importante tal vez fose o tacto, ou a forma das letras. As palabras, os adxectivos e verbos que contiña. A importancia das cousas varía tanto segundo a persoa que o valore!

O que estaba claro é que algo importante había nel, pois co paso dos séculos, os homes pasarían, o seu autor pasaría, as cidades, incluso, pasarían, e el seguiría soportando mesas, seguiría en estanterias, sobre escritorios,  nas mans de algunhas persoas e na cabeza de moitas. O realmente importante era el. Era Hule.

Hule tecla F2

0 ... 1 ... 0 ... 1... 0 ... Iso era todo o que Hule sabía facer. Enviar uns e ceros á placa base. Noutra época, cando vivira noutro lugar sentira o calor dos dedos pulsandoo. Xa había tempo que non tiña esa sensación. Ser unha tecla nun ordenador de segunda man non era o soño de vida de calquera compoñente dun teclado. Se aínda fose o intro, ou a barra espaciadora, sentiría golpes e caricias a diario. Pero non, el nacera tecla F2. E, aínda que hoxe en día todo o mundo tiña un ordenador na casa, ninguén se acordaba xa de Hule. As teclas efes eran un descoñecido para o gran público. Ninguén reparaba nelas máis do que se repara nas teclas multimedia dos novos teclados. Xa case ninguén empregaba o control + outra letra para facer nada. Noutra época fora diferente. A xente que manexaba os ordenadores era unha elite. Uns elexidos que controlaban cada un dos pequenos resquicios e trucos do mesmo para optimizar os tempos de funcionamento. Naquel entón, a xente era capaz de manexar un computador coa simple axuda do teclado. Cada vez que alguén lle quería cambiar o nome a un arquivo acudía a el. Tocábao e cun pracer indescriptible el enviaba o sinal binario á CPU, o texto aparecía subliñado e o usuario podía cambiar o nome do arquivo seleccionado. 

Había tempo que eso non sucedía. El era unha tecla olvidada que  pasaba o día pensando na súa vinganza contra o mundo. Canto máis grande era a capa de po que se pousaba sobre el, máis grande era o seu autoodio, o seu rancor. Sentíase feo, diferente. Non se sentía importante nin querido. Por eso, cando por fin un día, tal vez por erro, alguén tocou a Hule, este sabía moi ben o que ía facer. Pasaría á posteridade por ser a primeira tecla en mandar un 2 á placa base. Non un 1 nin un 0. Un 2. E fixoo, provocando un curtociruito que queimou a CPU. A moi parva! Nunca lle fixeran pensar que había mundo máis alá do que estaba programada. Nunca pensara que se podía pensar diferente.  Ardeu, levándose por diante a Hule e todos os seus compañeiros de teclado. 

Na tenda de informática dixeron que o ordenador era vello e que se recalentara, que era algo normal. Ninguén soubo nada da fazaña intelectual e rebelde que Hule acometera e o resto dos ordenadores continuaron pensando no seu binario código. Non houbo revolución, e Hule nunca chegou a saber que detrás do 2 viñan o 3, o 4 e o cinco e tantos números que non se podían contar en mil vidas. 

De vez en cando sucede que algún ordenador se requenta súbitamente o pulsar unha tecla. Cando vos chegue unha idea diferente do normal, cando vos saquen dos vosos esquemas, meditade sobre eso e pensade que tal vez non sexa tan malo non seguir os cánones establecidos. Non queimedes a vosa CPU, refixeradea cada día con ideas frescas e descubriredes un mundo de posibilidades computacionais. Non vaia ser que a vosa CPU arda, sen chegar tan sequera a contar ata mil.

Hule cadeliño de globo

Hule abriu os ollos. Atopábase no medio dunha feira. Por un lado e por outro escoitaba cancións de camela e berros de xente ó compas dos mais extraños trebellos, que parecían empeñados en que ninguén marchase para a casa con todos os seus órganos no sitio. Advertiu o cheiro a algodón de azucre e sentiu o calor que desprendía a máquina das garrapiñadas. Viu parellas desfrutando de mazás de caramelo en común, mordisqueándoas ata morderse os beizos mutuamente, coma se fosen pirañas, nunha sorte de escena da dama e o vagabundo en versión feira-enxebre. 

De súpeto caeu na conta de que todo se tinguira de branco e negro, que o algodón de azucre era branco en lugar do acostumado rosa, que as mazás eran negras, que o mundo perdera a súa cor. Percibiu tamén que os cheiros que o rodearan, acabaran por parecerse todos. Era coma se o mundo perdese a súa variedade. Fixouse en que miraba á xente dende enriba, unha posición descoñecida para os seus ollos que adoitaban situarse a non máis de metro setenta e cinco do chan.

Mirou hacia os seus pes e non viu nada. So unha corda, que colgaba dende onde el se atopaba, e uns rapaces a tirar dela. Comezou a descender sen entender nada. Non vía o seu propio corpo e tiña a impresión de levitar. Intentou moverse pero non conseguiu nada, sentíase lixeiro pero era incapaz de mover un so músculo.

Viu entón como un dos rapaces o abaneaba buscando conseguir algo. De súpeto sentiu que lle faltaban forzas. Era coma se se desinflase. Un profundo sono comezou a invadilo. Mentres escoitaba a un dos rapaces cantar (cunha voz estranamente aguda) Highway to hell, os seus ollos fóronse pechando ata que a escuridade o invadiu todo.

Hule de vaca

Hule abriu os ollos. A luz entraba xa pola fiestra, colábase por entre as rendixas das persianas como as vellas nas colas dos supermercados, creando un patrón de cores nos obxectos que adornaban a súa estantería. Estes a súa vez reflexaban a luz, de diversas cores, por toda a habitación creando un espectáculo de luz e sombra na mañá de Santiago. Iso lle pareceu a el, aínda que tal vez non fose máis que un efecto colateral da resaca que taladraba o seu cerebro froito das estrelas que alumbraran a noite anterior. Tal vez esta aínda fose e a luz das persianas non fose de Lourenzo, se non dunha dona farola calquera. Tal vez, fose aínda onte e non mañá. Tal vez non estaba en Chile e si en Ferrol. Tal vez so soñara con aquela rapaza que, envolta nun mantel de hule de vaca, se achegara ata el para bicalo e elevalo o ceo. Tal vez so soñara aqueles saltos mortais en lámpadas multicolor, aquelas caídas acrobáticas sobre colchas de cristais. Tal vez so fose un soño que a noite anterior escalara o everest das suas estanterías para nadar entre as nubes que coroaban a cima, na sua cama. Tal vez. Porque, cando abriu os ollos, o seu nórdico transmutara de frisona a marela e deixaba pasar a través dos seus buratos de gruyère o frío de mil soedades.