Hule de vaca

Hule abriu os ollos. A luz entraba xa pola fiestra, colábase por entre as rendixas das persianas como as vellas nas colas dos supermercados, creando un patrón de cores nos obxectos que adornaban a súa estantería. Estes a súa vez reflexaban a luz, de diversas cores, por toda a habitación creando un espectáculo de luz e sombra na mañá de Santiago. Iso lle pareceu a el, aínda que tal vez non fose máis que un efecto colateral da resaca que taladraba o seu cerebro froito das estrelas que alumbraran a noite anterior. Tal vez esta aínda fose e a luz das persianas non fose de Lourenzo, se non dunha dona farola calquera. Tal vez, fose aínda onte e non mañá. Tal vez non estaba en Chile e si en Ferrol. Tal vez so soñara con aquela rapaza que, envolta nun mantel de hule de vaca, se achegara ata el para bicalo e elevalo o ceo. Tal vez so soñara aqueles saltos mortais en lámpadas multicolor, aquelas caídas acrobáticas sobre colchas de cristais. Tal vez so fose un soño que a noite anterior escalara o everest das suas estanterías para nadar entre as nubes que coroaban a cima, na sua cama. Tal vez. Porque, cando abriu os ollos, o seu nórdico transmutara de frisona a marela e deixaba pasar a través dos seus buratos de gruyère o frío de mil soedades.