15 de julio de 2010

Hule burbulla


Hule vivía dentro dunha botella de Sousas abandonada no parque. Era unha desas burbulliñas que aparecen cando a auga pasa tempo sen moverse. Vivía adherido ó plástico, mirando á xente pasar, ás parellas bicarse, á herba que o rodeaba.

Non sabía a idade que tiña. Tal vez so uns minutos. Pero uns minutos son tanto tempo na vida dunha burbulla de botella… Vivía desfrutando dos praceres do parque, pero sufría de pensar que alguén puidese tropezar coa botella. Que alguén a recollera. Que os nenos que xogaban ó fútbol aló embaixo lle deran unha patada á pelota e esta fose dar contra ela, matándoo.

Os escasos minutos que viviu non os viviu. Pasounos sufrindo. Pasounos sen parar de preocuparse por todo o que o rodeaba, agarrándose forte á seguridade plástica do seu recipiente. Viviu con medo en lugar de desfrutar do marabilloso e soleado día que o rodeaba no parque, da xente feliz sorrindo o seu redor, da herba fresca nun caloroso día de verán en Compostela.

E despois de non vivir durante os seus 10 minutos de vida, viu como un pastor alemán que pasaba por alí lle votaba a boca á botella e comezaba a axitala. Desprendeuse da parede, aínda que tentara agarrarse con froza, e comezou a ascender mesturándose para sempre co quente e húmido aire que había debaixo do tapón.

E así morreu, sen ter vivido. Morreu entre babas, sol e humidades de botella de PVC.

6 de julio de 2010


Rompe cada onda dándose importancia

mal mirado

o mar so é unha redundancia

5 de julio de 2010

"Area" ou "Días de praia"


O sol pegáballe na cabeza coma un matamoscas aplastando un mosquito. Paseaba pola beira da praia. Xusto nesa zona na que a area está húmida e dura pero á que non chega a auga das ondas. Hule ía perdido nos seus pensamentos. Tres días de festa. Moita resaca. A brisa do mar era reconfortante no seu peito e cara. A area fresca baixo os seus pes pracenteira ata límites que rozan o inmoral.

Hule pensaba. Non sabía moi ben en que pensaba. Nin o que sentía. O estómago revolto dáballe voltas. Doíalle a cabeza. Aínda así os seus pensamentos voltaban continuamente onde sempre. Miraba ó infinito. esa pequena liña que se debuxa ó lonxe no mar. A xente rodeábao paseando coma el, pero el sentíase so. Os seus amigos esperábano na toalla. Pero el sentíase so.

E era feliz. Sabía que esa soidade non duraría moito. Era feliz, sabía que estaba nun bo momento. Era feliz, a area baixo os seus pes. Era feliz, a brisa na súa cara. Era feliz, o sol queimando a súa espalda.

Deitouse na toalla. Pechou os ollos. Pensou sen pensalo e así pasou o día. 

Cando chegou á casa, o único que quedaba da praia era a area que se lle metera ata o rincón mais insospeitado do corpo e que a ducha se encargou de desterrar para sempre da súa vida.


1 de julio de 2010

Recordo. Dou un paso adiante.



Recordo. Dou un paso adiante. A brisa do cantil na miña cara. O primeiro bico. O primeiro bico con ela. Pedras baixo os meus pes nus. Quito a camiseta. Brisa no peito. Frío. 

Recordo. Dou un paso adiante. O bater das ondas. Ela e eu facendo o amor. Ela e eu naquela cama. Ela e eu deitados sobre a herba fresca, á sombra daquela enorme árbore. Ela e eu coa espalda mollada da humidade do chan. Ela e eu descalzos. Ruxidos de deuses nos meus oídos. Gaivotas voando cerca de min. Un barco ó lonxe.

Recordo. Dou un paso adiante. O sol agóchase entre as nubes. Ten vergoña. Eu andando pola praia. So. O sol queimando a miña espalda. A miña cabeza fervendo. Unha onda trae a auga fresca, paseniño, para refrescar os meus nocellos. O barco pérdese ó lonxe. Está a piques de cruzar a liña do horizonte.

Recordo. Dou un paso adiante. Non se escoita indicio algún de civilización humana cerca. Pecho os ollos. Centrome en sentilo e oílo todo. Ela e eu nun lugar escuro. Ela e eu nun lugar sucio. Ela e eu abrazados. Ela e eu sentido xermolar algo dentro. Ela e eu ó mesmo tempo. O cantil está cada vez máis cerca.

Recordo. Dou un paso adiante. Nada disto ten sentido. Penso. Que fácil sería rematar con todo isto. Ela e eu collidos da man nunha praia. É de noite. Non hai area. Camiñamos espidos. As estrelas preñan o ceo de brancuras briladoras. Hai estrelas grandes e estrelas pequenas. Hai unha que brila máis que ningunha.

Recordo. Dou un paso adiante. Penso. Penso? Non, non penso.

Recordo. Dou un paso adiante. Xogo cos dedos nos petos. Teño no dereito un canto rodado. No esquerdo o condón que collera para aquela noite con ela. Ela e eu escoitando música. Sabina. El Rock&Roll de los idiotas. Ela celosa. Celosa por parvadas. Eu sorrindo. Ela rindo ás gargalladas. Xa non faltan moitos pasos.

Recordo. dou un paso adiante. O canto rodado está suave. O plástico do condón non. As súas beiras pican. Eu lendo. Lendo un libro calquera. Tirado no sofá. Na súa casa. Escóitase a ducha. Sempre me tocaba esperar por ela. Sae da ducha so tapada por unha diminuta toalla. Xa piso roca firme.

Recordo. Dou un paso adiante. Un paso máis e estarei preparado para saltar. Para dar un paso adiante. Para non recordar mais. Ela deixa caer a toalla. Eu deixo caer o libro. Un sorriso na miña cara. Un sorriso na dela. Empezo a ler un libro moito máis interesante.

Recordo. Dou un paso adiante. As miñas dedas colgan xa no cantil. Podo respirar o salitre. Sinto o ruxir das ondas. Vexo saltar a auga o estrelarse coas rocas. Dispoñome a saltar. Tenso os meus músculos. Flexiono un pouco os xeonllos. Asomo a cabeza para ver a caída que me espera. Escoito a súa voz dicíndome que volva para o coche. Un sorriso na miña cara.

Non recordo. É presente. Dou a volta. Camiño cara ela. Bícoa nos beizos. Apértoa forte contra min. Á miña espalda o mar ruxe protestando pola miña indecisión. Bico o seu pescozo. A súa respiración acelérase.

Non penso. Non lembro. Non hai recordo. So hai presente. Dou un paso adiante. Salto.  Caio de cabeza no seu mar.
 
Free counter and web stats