Un final made in Holliwood

Vou morrer. Hoxe, despois de 15 anos nun manicomio, vou quedar libre das miñas ataduras con este mundo. Hai uns días que saín do psiquiátrico. Da miña vida anterior non me acordo moi ben, so sei que cando era pequeño matei a un profesor cun coitelo de abrir os porcos porque case me arrinca a cabeza da labazada que me dera. Despois desto metéronme no centro psiquiátrico no que vivín pechado entre xentes que falaban soas e outras que vían cousas inexistentes. 

Pero eu non estaba tolo, e sabíao. Simplemente me adiquei a repetir unha frase todo o tempo para que o pensaran e non me condenaran a morte. Pero vese que o fixen tan ben (ou tan mal) que me tiveron pechado 12 anos máis dos que eu agardaba, estando a piques de convertirme nun tolo de verdade.

O caso e que cando recobrei a miña liberdade fíxeno con 30 anos, sen saber como era o mundo e sen estudios nin traballo. Cos pulmóns podres e cheos da carcoma que producen o tabaco e máis outras substancias que máis vale non nomear. Simplemente me votaron cunha patada no cu, como se fai cos cadelos.

Dirixinme cara a miñ pequena aldea ás aforas da cidade, a pe, como solía ir coa miña nai cando era pequeno. Cando cheguei, para a miña sorpresa, todo era como o deixara anos atrás (ou eso cría), so cambiara unha cousa, segundo ía andando pola rúa a xente quedábase mirando para min coma se fose un marciano. Dirixinme directamente ó lugar no que se atoparía miña nai, á que non vía dende había demasiado tempo. Pero alí non estaba a nosa casa. No seu lugar atopei unha enorme granxa de porcos. Saín correndo cara a aldea, e, o chegar á praza maior, atopei o meu vello amigo Filiberto coa que supuxen sería a súa moza, Leticia, a miña antiga compañeira de clase. Achegueime a eles e Berto nin sequera me dirixiu a palabra, pasou de largo mentres eu lle preguntaba polo meu fogar e a miña familia. A rapaza, que sempre se portara moi ben comigo, deu a volta e dixome

A túa casa botárona abaixo hai xa dez anos para construir no lugar unha granxa de porcos propiedade do señor fidalgo. A túa nai quedou na rúa, non quixo acepta-la caridade da xente, e morreu de frío ós dous meses, cando chegaron as neves ¡Sintoo!

Eu botei a fora un berro que pouco máis fixo rebenta-las miñas cordas bocais. Nese berro botei fora tóda-las miñas ansias, a miña pena, a miña rabia, e a piques estivo de me sairme por el a alma.

O odio envargoume, sentín unha furia como non a sentira na vida. Nin sequera cando o mestre me daba a derradeira labazada da súa vida. Saín correndo cara a granxa dos porcos. Entrei nela e no fondo puiden ve-la mágnífica arma branca coa que matara ó mestre, ou unha de similares características. Collina, e dirixinme á cuadra máis cercana, nela había un porco grande, ben cebado. Entrei e degoleino, sentin o seu tremer e a súa sangue chegarme á cara como a cálida auga bendita náquel día sen sentimento. 

Volvinme a sentir feliz. Feliz e liberado como nunca o estivera, liberei naqueles pobres animais toda a rabia e frustración dunha vida na que nada me fora ben, descarguei neles o desalento de tantos anos de clausura. Pensandoo ben quizais me volvín tolo por uns intres nos que non vía animais, senon ás persoas que me estropearan a vida. Naquel primeiro animal vía o meu amigo da alma que renegaba de min, e era a súa moaza (unha rapaza coa que apenas intercambiara un puñado de palabras) quen me tivera que informar da morte de miña nai ou simplemente dirixirme a palabra. 

Pero xa non pensaba en nada diso. Tiña a mente en blanco. Actuei levado por impulsos. Por eses impulsos animais que todos controlamos, pero que eu liberei nese instante de frenética loucura. Recollín a sangue que manaba do pescozo dos porcos moribundos cun caldeiro. Non quedou un vivo en toda a granxa. Despois, cunha brocha, e no máis puro estilo Holliwood, escribín no muro exterior a seguinte mensaxe:

As persoas non son porcos, non se pode cambiar a vida dunha persoa por unha granxa de porcos. Porco. Ti serás o seguinte.

Esta mensaxe ía acompañada para enfatizalo máis dun porco colgado dunha rama e aberto en canal, coas súas vísceras desparramadas debaixo.

Finalmente prendinlle lume á granxa e fuxín.

Polo visto o porco, cando viu a miña mágnífica obra do séptimo arte; pola que os americanos pagarían millonadas, e que gañaría os “Oscar” ós mellores efectos especiais, a mellor argumento, dirección e, como non, actor pricipal; sofriu un ataque ó corazón que fixo que a espichara no mesmo sitio. Ficou pasmado pola miña visión da realidade deste mundo.

Como dicía o comezo da miña narración hoxe remata a película. Porque iso é o que é a vida. E eu estou farto de vivi-las súas aventuras. Estou farto de ser o intérprete dun guión que se vai creando pouco a pouco, improvisando, pero que ó fin e o cabo está prefixado, pola nosa calidade de actuación, polas nosas condicións como persoas, polo noso talento vital. E non penso seguir representando un guión que non escribo, que seguramente me levaría de novo á parte fea da película na que o pobre rapaz ó que lle morreu a súa nai representa unha cruenta escena de terror e é conducido de novo xunto ós seus vellos amigos do manicomio. Non, comigo non.

Achégome á veira do precipicio que hai diante miña, miro abaixo e non chego a ve-lo fondo. Dou un chimpo e síntoo meu corpo flotando. A liberdade que experimentas neses breves segundos compensan todo o que poida pasar despois. Esqueces todo, so desfrutas do momento, da parte da película na que ti mesmo, o actor principal, sorprendes ó director, ó resto dos actores e mesmo a ti mesmo cun final que ninguén agardaba, digno da mellor película.

Un final made in Holliwood

Despois... Nada

Un rapaz de 16 anos

A matanza do porco

Eu vivía xunto coa miña nai nunha casiña no medio do monte, ó lado dunha explotación mineira ó aire libre. O meu pai abandonáranos cando eu a penas contaba tres anos. Dende aquel entón a miña nai tivo que apañarse para sacarme adiante co escasísimo soldo que lle daban na fábrica de alfombras na que traballaba.

Eu acudía dende os cinco anos a unha pequena escola que había nun lugar próximo á fabrica onde traballaba a miña nai. Na miña clase había rapaces de tódalas idades, dende os dezaoito anos do maior ós escasos seis do máis pequeno. Eu detestaba ir á escola, pois don Godofredo (que así se chamaba o mestre) tiña o máis que desagradable costume de pegar labazadas por calquera parvada que non sabiamos ou que simplemente polos nervos non eramos capaces de dicir de forma correcta.

Unha mañá como outra calquera, saín da casa coa miña nai ás seis en punto. Emprendémo-lo camiño a pé polo sinuoso percorrido do vieiro de terra que levaba ata a vila. Eran uns tres quilómetros de distancia, pero a min parecíanme trescentos metros, tal era o pánico que lle tiña ó mestre.

Cando chegamos á escola a miña nai deume un bico de despedida e dirixiuse cara á fábrica. Só de pensar en cruza-la porta e ve-la desconxuntada cara de felicidade do mestre ó ver que unha vez mais o seu alumno máis odiado volvía chegar tarde e que tería a oportunidade de me volver humillar diante dos meus compañeiros, producíame arrepíos. Sentín desexos de quedar na porta, ou de voltar á casa, ou simplemente de saír correndo todo o lonxe que me puideran leva-las miñas curtas pernas. Pero non podía darlle as costas á miña nai, que estaba a traballar arreo todo o día para que eu puidera ir á escola e non tivera que traballar. Así que me armei de valor e fixen xira-lo pecho. Ó mestre faltoulle tempo para cruza-la clase enteira e chegar á porta. Púxose o meu lado en actitude desafiante, miroume e remiroume, pero non me deu a labazada que esperaba, senón que me dixo con aire de superioridade:

¿Por qué llega tarde? ¿Es que acaso se cree más importante que sus compañeros y tiene derecho a dormir más? -inquiriu-

Non señor, simplemente ocorreu que a miña nai quedou durmida e chamoume un pouco despois da hora que adoita -respondín-

Aínda non rematara de pronunciar esta frase cando sentín unha dor grandísima na miña meixela dereita, tal fora a labazada que me dera na cara que mesmo pareceu que a cabeza me ía dar unha volta de campá, e, despois saír disparada. A este golpe seguiuno outro de similares características pero na outra meixela, recolocando a cabeza no seu centro de gravidade. Dorido, dirixinme cara ó meu pupitre decidido a que esa sería a última vez que o mestre me pegaría de forma tan brutal.

Marchei da clase esa mañá e decidín chegar despois da hora tamén pola tarde, pero daquela como se atrevera a pegarme ía enterarse de quen era eu. Fun correndo para a casa como de costume para prepara-la comida e comer só, coma sempre. Cheguei á cabana e púxenme a cociñar uns ovos fritidos e a cocer unhas patacas. Mentres as patacas cocían dirixinme a un palleiro que había cerca da nosa casa e que pertencía ó fidalgo da parroquia. Como outras moitas veces fixera subín por un cano de auga ata a altura dunha ventá que sempre estaba aberta para que o cheiro da palla podrecendo non fixera presa do pendello. Atravesei a ventá e peguei un chimpo. Encantábame esa sensación, mesmo parecía que estaba a voar. Neses curtos segundos de caída sentíame feliz e libre como nunca. Sentíame despreocupado. Era coma se soñase. E dese soño espertaba cando topaba coas suaves pallas que semellaban estar situadas como o colo dunha nai que me acollera.

Pasado o trance dirixinme cara o meu obxectivo: o enorme coitelo que se empregaba para degola-los porcos na matanza e abrilos despois en canal. Collino e saín pola porta principal. Cando cheguei á miña casoupa, as patacas xa estaban case cocidas, metín o coitelo na miña pequena mochila, saquei do lume os tubérculos e comín relaxadamente.

Pola tarde saín de novo cara á escola, percorrín a modiño a distancia que me separaba do colexio. Cheguei case media hora tarde, o que era como un sacrilexio para o profesor. Abrín decididamente a porta e cruceina sacando peito e todo o estirado que podía. Non sei se foi por esta actitude arrogante polo que o mestre quedou fliplando, e non soubo qué facer, polo que quedou sentado no seu trono e eu avancei cara ó meu asento. Senteime ó lado de Leticia, unha moza dous anos máis nova ca min que chegara do Perú ese mesmo ano. Miroume moi sorprendida, coma se non comprendese a miña actitude. Lanzoume unha mirada interrogativa e eu simplemente encollín os ombros.

A clase proseguiu do xeito habitual, ata que o mestre, decidido a devolverme a xogada me preguntou non sei qué das illas da Polinesia, cousa da que eu non tiña nin idea. A miña compañeira intentou dicirme a resposta, pero ó segundo de abrir minimamente a boca o profesor xa estaba ó seu lado e xa lle largara semellante puñada que a rapaza golpeou contra min con tanta violencia que ata me fixo dano.

Non lle debe pegar ós alumnos -dixen eu-

¿Cómo? ¿Me lo puede repetir? Es que no le he oído -respondeu-

Oíume vostede perfectamente.

Ó mestre non se lle ocorría nada qué argumentar, así que dixo:

¿Cuantas veces le tengo dicho que no hable el gallego cuando yo estoy presente, que es un lengua de paletos?

Eu falo o que me dá a gana, e non cambie de tema, como me volva pegar a min ou a un compañeiro meu, mátoo.

O profesor non acababa de saír do seu asombro ante unha situación que endexamais se lle presentara. Comezou a rir como só el sabía facelo. Era algo que non soportaba. Aquelas gargalladas atravesábanme o cerebro. Volvinme tolo por uns intres. Sentín unha forte dor na caluga e posteriormente na fronte, foi entón cando me decatei de que me acababa de dar unha labazada das que fan historia. A miña cabeza saíra propulsada a toda velocidade contra a mesa e despois rebotara ata recupera-la verticalidade. Sentín o silencio que se facía ó meu redor, notei o sangue quente que, dende o nariz e as cellas, me escorregaba polas meixelas, e un odio aínda máis profundo que o que xa sentía por aquel mestre xurdiu no meu interior. Collín o coitelo e amoseillo ó estupefacto home, que xa non era o pedante que se permitía insultarnos ou incluso pegarnos pola nosa ignorancia froito das súas malas leccións, o que eu vía era un cadelo co rabo entre as pernas, un poderoso elefante atemorizado porque acaba de descubrir que o rato que ten diante é capaz de xogar a ser Deus coa súa vida, en definitiva, un porco atemorizado antes da matanza. Lanceime sobre el e corteille o pescozo como tantas veces fixera cos porcos. Sentín que o seu sangue tocaba a miña pel, e nese momento espertei da miña tolemia e saín a todo correr daquel lugar maldito chamado escola.

Vaguei polo monte durante varios días, ata que a policía deu comigo e me enviou ó hospital psiquiátrico onde me atopo dende hai xa dez anos. Na miña mente repítese constantemente a mesma frase, e eu reprodúzoa en alto.

Non lle pegues ós nenos, son o futuro deste mundo

E é por iso que me chaman tolo.

Un rapaz de 16 anos

Gin Tonic

Descubriron nun vaso con xeo que se pode voar entre vapores alcohólicos aínda que a tónica os pretenda amarrar coas súas burbullas ben forte ó chan.

Aínda que a mestura que contiña o vaso viña de antes, descubriron, paseando por esas substancias, que hai licores no estranxeiro que producen efectos de embebedamento mais fortes que todas as bebidas espiritosas nacionais que nunca probaran.

Probaron a emborracharse de mundo, a devorar toda canta cultura aparecía no seu camiño. Descubriron que, pensando, as pedras de xeo ían derretendo ata quedar confundidas co resto da bebida, converténdoa nun augachirle sen substancia. Beberon, pois, o vaso dun trago, sen pensar, e, ó rematar, quedaron so as pedras de xeo derretendo no fondo. Enfriando as súas mans.

As súas mans núas enfriaban. As pedras derretían. Eles mirábanse e o alcohol galopaba polas súas veas confundindo as súas terminacións nerviosas. O xeo derretía. O tempo pasaba. Ningún dos dous quería soltar o vaso. No vaso xa non había alcohol. So auga. Eles mirándose. A auga temblando ó ritmo dos seus temblores.

Ela solta o vaso.

El míraa. Está convencido de que vai ficar o seu lado.

Ela da a volta. Comeza a andar.

Os ollos del no seu pelo. Mira para o vaso. Sóltao. Rompe en mil anacos. A auga das pedras de xeo molla os seus zapatos de pel e as pernas dela.

Ela da a volta. Mírao sorprendida. Non comprende que pasa. Os seus ollos marróns crúzanse por un instante cos del.

El mira ó camareiro. Apetécelle outra copa. Pero non quere bebela so. Miraa.

Ela volve dar a volta. Comeza,de novo, a andar alonxándoxe.

El pon a man no seu ombro.

Ela da a volta. Sorrí.

El sorrí e achégaa cara el, ata que os seus beizos case se tocan.

Os dous sorrín.

El dille moi baixo, susurrándolle ó oído.

Aínda que sexa en Compostela...

E bérralle ó barman.

outro Gin Tonic por favor!

Ensalada de pasta

Os paxaros voan sobre o tellado. Música no patio de luces. A lavadora tembla baixo o fregadeiro. Un berro dos veciños que volven ter festa. A quen se lle ocorre empezar unha festa ás 9 da noite? Xa verás ti ás 12 a que teñen montada. Enche a pota de auga quente para que ferva antes. Pona ó lume. Xusto antes de que rache a ferver, engade sal. Bastante. Gústanlle as cousas saladas. Realmente non lle gusta comer. Non entende á xente para a que eso é un pracer.

Novo berro no patio de luces. Música. Reggeton. Me cago en Dios. Colle o aceite da alacena. Vota un pouco para que non se pegue a pasta. O leite agreándose na nevera, aberto dende hai unha semana. A auga ferve. Abre o paquete de pasta. Bota menos da que debería dentro da pota. Os fusillis comezan a bailar ó ritmo das correntes de auga. Vai á súa habitación. Mira o móbil. Está a cargar. Nada.

Volve para o comedor. Senta no sofá a agardar un rato. Bisbal. Non encende a tele. Non lle gusta. Saca un libro da estantería e comeza a ler. Engánchase na lectura e mergúllase nun mundo alleo a todo aquilo. Mira o reloxo. Merda! . Corre cara os fogóns. Saca a pasta sen probala. A pasta está pasada. Escoaa. Pona nun prato e métea na neveira, para que enfríe un pouco. Senta a ler de novo.

Mira o reloxo. Merda! É a hora de cear. Waka-Waka no patio de luces. Non ten fame. Ten que comer. É cuestión de saúde. Ostiazo no piso de enriba. Abre a neveira. Caen 4 imáns. Me cago na cona! Colócaos no seu sitio. Un rompeu. Tírao irada no lixo. Colle o aceite e rocía a pasta cun pouco. Berros e saltos no patio de luces. Sillas que voltan ó seu sitio no piso de arriba. Mira cara aquel prato.

Aquela é a ensalda de pasta. A especialidade da casa.

Bicos con lingua

Cando tu e eu nos bicamos


somos realmente bilingües

"A felicidade" ou "Apoteose da imbecilidade"

Toda a vida buscamos unha cousa, a felicidade, e en canto a atopamos transformámonos nuns completos imbéciles. Hai tres estados na vida dunha persoa se os clasificamos dende o punto de vista da felicidade.

O primeiro é o depresivo córtome as veas . O común dos mortais pasa curtos períodos de tempo neste estado. Son eses momentos nos que nos sentimos as persoas mais desgrazadas do mundo. Nos que ninguén nin nada nos alegra. Nos que non sabemos por que viñemos a este mundo a por tan grande sufrimento. Xeralmente a causa de que entremos nestes momentos non é, nin de lonxe, suficiente para xustificar estes pensamentos, pero a nosa cabeza enferma lévanos cara eles. De este estado sáese xeralmente cando alguén nos da unha hostia para que espabilemos ou cando o noso corpo, farto de tanto martirio espiritual, comeza a segregar substancias que nos fan entrar no estado intermedio.

O segundo estado, intermedio ou normal é aquel no que os humanos pasamos o 90% da nosa vida. Consiste en vivir o nosa monótono día a día sen preocuparnos por nada. Erguernos pola mañá, almorzar, ir a traballar, a clase ou a estudar, comer, seguir traballando, estudando ou indo a clase. Facer algunha “actividade extraescolar”, tomar algunha caña cos amigos, cear e durmir. Compartir momentos con outra xente cando se supón que hai que compartilos e estar so cando se supón que temos que estar sos. Ver as películas que se supón que temos que ver, escoitar sempre a mesma música. Vivir, en fin, no mesmo mundo día tras día sen cambiar nada. Neste estado aspiramos a alcanzar a felicidade. Anhelámola pero xeralmente non facemos nada por conseguila. Sabemos o que nos faría felices, pero desviamos o que realmente importa (por medo) cara cousas materiais. Compramos roupa e estraños aparellos. Compramos felicidade a mans cheas. E esa felicidade parece escorrer pola tarxeta de crédito en canto mercamos o que tanto levamos ansiando conseguir e para o que tanto esforzo nos custou aforrar. Xeralmente é un encontro casual, un momento máxico, a cousa menos esperada a que nos leva ó estado que lle da título a este post. Case nunca estes acontecementos ocorren no Corte Inglés.

O estado de felicidade imbécil. Os menos momentos da nosa vida pasámolos neste estado entre catatónico e hostiable. Imos pola rúa sorrindo como parvos. Todo che parece bonito. Miras un monumento e quedas extasiado pola súa beleza, miras ó ceo e flipas coas nubes, ou co azul do ceo despexado, ou co sol, ou coa lúa, ou coas estrelas, ou coa ausencia delas. Paseas e non escoitas nada, so ese estúpido sorriso na cara e os oídos taponados por unha musiquiña que soa incesante. A música varía dependendo do momento da vida no que esteamos e do elemento causante da nosa felicidade, pero non sae da nosa cabeza en todo o día. Pensamos na nosa vida e vémola como perfecta. Se cadra hai algo que non nos convence de todo, pero queda perfectamente oculto pola felicidade que nos embriaga e non nos deixa ver nada mais. Deste estado, ó igual que do primeiro, sáese xeralmente cando alguén nos da unha hostia, e habitualmente conduce, como unha roda, ó primeiro estado. Xa se sabe, despois do subidón, sempre ven a caída.

Como conclusión pois temos que o anhelo máximo da vida dunha persoa, o estado ó que todos aspiramos sempre, é a imbecilidade. Todos e cada un de nos, quereriamos ser imbéciles e sorrir como tales todo o día. E aínda que é difícil todos conseguiremos algunha vez na vida ser os maiores imbéciles sobre a faz da terra e cando, ó cruzarnos con alguén pola rúa (alguén en calquera dos outros dous estados) este se xire como dicindo (vaia cara de subnormal) xirarémonos e dirémoslle:

Si, señor. Son un imbécil. E vostede, tamén pode selo algún día, so ten que intentalo.

Asinado: 

Un completo imbécil (nestes momentos claro)

Hule cristal de espello

Hule reflectía todo o que lle amosaban. Reproxectaba raios de luz en perfecta especularidade cara a persoa que o estaba a observar. Así, cando alguén o miraba so se vía a si mesmo. Mentira. Hule non reflectía nada. Hule so era o cristal que cubría a superficie reflectinte do espello. A súa única utilidade nesta vida era protexer esa superficie. El era mais un estorbo que outra cousa. De feito a especularidade do espello non era perfecta porque el introducía un coeficiente de refracción desviando os raios de luz da dirección que deberían de seguir.

Era o mais baixo do escalafón social da súa familia. Era un simple vidro. Mal feito. Todos os seus familiares eran de algunha utilidade. Os vidros de ventá protexían á xente do frío e do ruído xerado polos automóbiles. Tiñan ponte térmica!! Vaia tecnoloxía. Algo co que el non podía nin tan sequera chegar a soñar.

Despois estaba o seu primo mulato. Sempre o destinaran a botellas de cervexa. Dábanlle fermosas formas para atraer clientes e todo o mundo o desexaba. Nalgúns países, incluso baleiro tiña valor, e o devolvelo a tenda devolvía parte dos cartos que custara. Saía en numerosas películas como arma branca tras romper unha botella. Era, en fin, famoso. 

O mesmo pasaba co tío excéntrico da familia. Sempre con ese verde escuro. Sempre cheo de viño e todo tipo de bebidas alcohólicas. Non deixaba ver a través con claridade. A súa cor distorsionaba a aparencia do contido. E, con todo, a xente amábao. Amábano ata tal punto que lle deron a súa cor ós contedores de vidro.

Despois estaba a aristocracia da familia. O cristal de bohemia. So por vir dun país exótico era o máis cobizado. A súa perfección de confección non tiña igual. So unha cousa consolaba a Hule. O único útil que se fabricaba usándoo eran copas, que case sempre estaban gardadas por medo a que romperan.

Estaban os cristais das gafas, que deformaban a imaxe con perfección de cirurxián. Redirixían cada feixe de raios na dirección correcta cara a retina das persoas. Estes eran dos mais apreciados pola xente.

En cambio el. Moita xente non sabería nin da súa existencia. Para moita xente so era a capa transparente que sempre se enche de dedos e marcas. Esa capa que sempre se empana cando un se ducha e non deixa ver o propio reflexo cando queremos peitearnos despois do baño. Esa molesta capa de protección que sempre está alí para dar problemas. 

Ninguén valora que el non deixa que o reflectinte se engurre. Ninguén valora que el o protexe das raiaduras. A xente a penas sabe que existe. Sen embargo, se un día decidira revelarse, se decidira non deixar pasar a luz; non quedarían espellos no mundo. Cando menos, non existirían espellos coa función que agora mesmo teñen.

Apoteose do traballo (en verán e antes do café)

Os Smiths cantan o pánico das rúas de Londres mentres el viaxapolo mundo dende a súa cadeira de traballo. Os cascos Sony reproducen á perfección todos os matices da canción. A súa mirada fixa na pantalla chea de liñas de código, a súa vista en lonxanas praias e campos.

Os seus pensamentos voando e hang the Dj hang the Dj hang de Dj… Remata a canción. Por un momento volve a aterrar na oficina. Aquel traballo abúrreo. Comeza a seguinte canción: Brown eyed girl, a versión orixinal, a de Van Morrison. Intenta concentrarse. Non o consegue. Tras ler outras dez liñas de código e 4 erros de compilación a súa mente volve a marchar de paseo. Nunca acabará aquel programa.

Shalalalalalalalalalaladida... e sinte a area ardendo nas súas costas. Mira o ceo. Está despexado. So unhas nubes brancas, como de azucre empanan o seu azul. Do you remember when we used to sing? E mira o seu carón. Ninguén. Mira ó outro lado. Alí está. Mírao e cántalle. Pero a música vai desaparecendo nun fade out coa sua imaxe.

Salta o Spotify cos seus ridículos anuncios. Ponse de novo a traballar. Arranxa 3 dos problemas da súa aplicación.

Putas librerías e links de merda. –Pensa-.

Non acabará nunca este puto anuncio? –Pensa-.

Xa so faltan 10 minutos para a hora do café. –Pensa-.

Pulsa a tecla f5 e o programa empeza a compilar. A aplicación execútase. En principio parece que funciona todo o que corrixira. Acaba o anuncio. Soa we’re caught in a trap. I can’t walk out because I love you too much baby nas cordas bocais de Elvis. Por un segundo pensa nas mentes sospeitosas das que fala a canción. Mira o reloxo. Dáse a volta, dálle un toque ó seu compañeiro.

Cafele? –Pregunta-

Vamos –Responde-

Levántase e vai por fin tomar café.