Vou morrer. Hoxe, despois de 15 anos nun manicomio, vou quedar libre das miñas ataduras con este mundo. Hai uns días que saín do psiquiátrico. Da miña vida anterior non me acordo moi ben, so sei que cando era pequeño matei a un profesor cun coitelo de abrir os porcos porque case me arrinca a cabeza da labazada que me dera. Despois desto metéronme no centro psiquiátrico no que vivín pechado entre xentes que falaban soas e outras que vían cousas inexistentes.
Pero eu non estaba tolo, e sabíao. Simplemente me adiquei a repetir unha frase todo o tempo para que o pensaran e non me condenaran a morte. Pero vese que o fixen tan ben (ou tan mal) que me tiveron pechado 12 anos máis dos que eu agardaba, estando a piques de convertirme nun tolo de verdade.
O caso e que cando recobrei a miña liberdade fíxeno con 30 anos, sen saber como era o mundo e sen estudios nin traballo. Cos pulmóns podres e cheos da carcoma que producen o tabaco e máis outras substancias que máis vale non nomear. Simplemente me votaron cunha patada no cu, como se fai cos cadelos.
Dirixinme cara a miñ pequena aldea ás aforas da cidade, a pe, como solía ir coa miña nai cando era pequeno. Cando cheguei, para a miña sorpresa, todo era como o deixara anos atrás (ou eso cría), so cambiara unha cousa, segundo ía andando pola rúa a xente quedábase mirando para min coma se fose un marciano. Dirixinme directamente ó lugar no que se atoparía miña nai, á que non vía dende había demasiado tempo. Pero alí non estaba a nosa casa. No seu lugar atopei unha enorme granxa de porcos. Saín correndo cara a aldea, e, o chegar á praza maior, atopei o meu vello amigo Filiberto coa que supuxen sería a súa moza, Leticia, a miña antiga compañeira de clase. Achegueime a eles e Berto nin sequera me dirixiu a palabra, pasou de largo mentres eu lle preguntaba polo meu fogar e a miña familia. A rapaza, que sempre se portara moi ben comigo, deu a volta e dixome
A túa casa botárona abaixo hai xa dez anos para construir no lugar unha granxa de porcos propiedade do señor fidalgo. A túa nai quedou na rúa, non quixo acepta-la caridade da xente, e morreu de frío ós dous meses, cando chegaron as neves ¡Sintoo!
Eu botei a fora un berro que pouco máis fixo rebenta-las miñas cordas bocais. Nese berro botei fora tóda-las miñas ansias, a miña pena, a miña rabia, e a piques estivo de me sairme por el a alma.
O odio envargoume, sentín unha furia como non a sentira na vida. Nin sequera cando o mestre me daba a derradeira labazada da súa vida. Saín correndo cara a granxa dos porcos. Entrei nela e no fondo puiden ve-la mágnífica arma branca coa que matara ó mestre, ou unha de similares características. Collina, e dirixinme á cuadra máis cercana, nela había un porco grande, ben cebado. Entrei e degoleino, sentin o seu tremer e a súa sangue chegarme á cara como a cálida auga bendita náquel día sen sentimento.
Volvinme a sentir feliz. Feliz e liberado como nunca o estivera, liberei naqueles pobres animais toda a rabia e frustración dunha vida na que nada me fora ben, descarguei neles o desalento de tantos anos de clausura. Pensandoo ben quizais me volvín tolo por uns intres nos que non vía animais, senon ás persoas que me estropearan a vida. Naquel primeiro animal vía o meu amigo da alma que renegaba de min, e era a súa moaza (unha rapaza coa que apenas intercambiara un puñado de palabras) quen me tivera que informar da morte de miña nai ou simplemente dirixirme a palabra.
Pero xa non pensaba en nada diso. Tiña a mente en blanco. Actuei levado por impulsos. Por eses impulsos animais que todos controlamos, pero que eu liberei nese instante de frenética loucura. Recollín a sangue que manaba do pescozo dos porcos moribundos cun caldeiro. Non quedou un vivo en toda a granxa. Despois, cunha brocha, e no máis puro estilo Holliwood, escribín no muro exterior a seguinte mensaxe:
As persoas non son porcos, non se pode cambiar a vida dunha persoa por unha granxa de porcos. Porco. Ti serás o seguinte.
Esta mensaxe ía acompañada para enfatizalo máis dun porco colgado dunha rama e aberto en canal, coas súas vísceras desparramadas debaixo.
Finalmente prendinlle lume á granxa e fuxín.
Polo visto o porco, cando viu a miña mágnífica obra do séptimo arte; pola que os americanos pagarían millonadas, e que gañaría os “Oscar” ós mellores efectos especiais, a mellor argumento, dirección e, como non, actor pricipal; sofriu un ataque ó corazón que fixo que a espichara no mesmo sitio. Ficou pasmado pola miña visión da realidade deste mundo.
Como dicía o comezo da miña narración hoxe remata a película. Porque iso é o que é a vida. E eu estou farto de vivi-las súas aventuras. Estou farto de ser o intérprete dun guión que se vai creando pouco a pouco, improvisando, pero que ó fin e o cabo está prefixado, pola nosa calidade de actuación, polas nosas condicións como persoas, polo noso talento vital. E non penso seguir representando un guión que non escribo, que seguramente me levaría de novo á parte fea da película na que o pobre rapaz ó que lle morreu a súa nai representa unha cruenta escena de terror e é conducido de novo xunto ós seus vellos amigos do manicomio. Non, comigo non.
Achégome á veira do precipicio que hai diante miña, miro abaixo e non chego a ve-lo fondo. Dou un chimpo e síntoo meu corpo flotando. A liberdade que experimentas neses breves segundos compensan todo o que poida pasar despois. Esqueces todo, so desfrutas do momento, da parte da película na que ti mesmo, o actor principal, sorprendes ó director, ó resto dos actores e mesmo a ti mesmo cun final que ninguén agardaba, digno da mellor película.
Un final made in Holliwood
Despois... Nada
Un rapaz de 16 anos
0 queixas sen sentido:
Publicar un comentario