Gin Tonic

Descubriron nun vaso con xeo que se pode voar entre vapores alcohólicos aínda que a tónica os pretenda amarrar coas súas burbullas ben forte ó chan.

Aínda que a mestura que contiña o vaso viña de antes, descubriron, paseando por esas substancias, que hai licores no estranxeiro que producen efectos de embebedamento mais fortes que todas as bebidas espiritosas nacionais que nunca probaran.

Probaron a emborracharse de mundo, a devorar toda canta cultura aparecía no seu camiño. Descubriron que, pensando, as pedras de xeo ían derretendo ata quedar confundidas co resto da bebida, converténdoa nun augachirle sen substancia. Beberon, pois, o vaso dun trago, sen pensar, e, ó rematar, quedaron so as pedras de xeo derretendo no fondo. Enfriando as súas mans.

As súas mans núas enfriaban. As pedras derretían. Eles mirábanse e o alcohol galopaba polas súas veas confundindo as súas terminacións nerviosas. O xeo derretía. O tempo pasaba. Ningún dos dous quería soltar o vaso. No vaso xa non había alcohol. So auga. Eles mirándose. A auga temblando ó ritmo dos seus temblores.

Ela solta o vaso.

El míraa. Está convencido de que vai ficar o seu lado.

Ela da a volta. Comeza a andar.

Os ollos del no seu pelo. Mira para o vaso. Sóltao. Rompe en mil anacos. A auga das pedras de xeo molla os seus zapatos de pel e as pernas dela.

Ela da a volta. Mírao sorprendida. Non comprende que pasa. Os seus ollos marróns crúzanse por un instante cos del.

El mira ó camareiro. Apetécelle outra copa. Pero non quere bebela so. Miraa.

Ela volve dar a volta. Comeza,de novo, a andar alonxándoxe.

El pon a man no seu ombro.

Ela da a volta. Sorrí.

El sorrí e achégaa cara el, ata que os seus beizos case se tocan.

Os dous sorrín.

El dille moi baixo, susurrándolle ó oído.

Aínda que sexa en Compostela...

E bérralle ó barman.

outro Gin Tonic por favor!