15 de agosto de 2010

Asomeime á ventá e berrei

Eu tamén!!!

Sen tan sequera lembrar cando me dixeras que me querías

8 de agosto de 2010

Insomnio


Hai noites nas que espertas ás 3:30 da mañá e non sabes por que. Deitacheste tarde (a iso das 2:00) porque estiveches vendo series ata esa hora ante a falta dun plan mais estimulante nun sábado á noite, e, sen saber como, espertas as 3:30 da mañá.

Non recordas o que soñaches en absoluto. Non tes a menor idea. So sabes que estás durmindo en calzóns enriba das sabas e aínda así sudas. Nese momento, habitualmente, á nosa cabeza acoden pensamentos húmidos, sudorosos, e non precisamente de índole sexual. So podes pensar na calor que fai, en que non hai quen pare na cama, en que non hai quen durma. Finalmente acabaste durmindo ó cabo dunha hora e espertando á mañá seguinte bañado en suor.

Dixen que iso é o que pasa habitualmente. Porque hoxe, a esta hora (case as 4:00 da mañá) podo dicir que espertei hai aproximandamente media hora e aínda que estaba suado á miña cabeza non veu pensamento algún de que calor fai, que non había quen parara na cama ou  que non houbera quen durmira. Non recordaba o que soñara, pero si que so podía pensar nunha única cousa.

Obvia dicir que cousa era. E tal era o punto de non poder parar de darlle voltas á cabeza pensando nela que tiven que prender a luz, encender o ordenador e poñerme a escribir este post. Sei que expresar esto aquí non arranxará nada. Que agora voltarei para a cama e o insomnio veraniego de suores na frente non terá desaparecido. Que a miña cabeza seguirá pensando no mesmo (e que nalgún momento para de facelo?) e que me costará probablemente un bo rato durmir. Pero debo dicir que por primeira vez na miña vida precisaba contar ó mundo un pensamento que me veu ó espertar de madrugada. Porque é moi bonito descubrir como un día de verán espertas na noite pensando en algo, que non sexan maldicións contra a temperatura, e descubrindo cousas que sabías certas e che confirma ese feito, mentras as pensas.

Así que ó igual que en Reservoir Dogs non aparece unha soa imaxe do atraco sendo unha película que narra os acontecementos dun, neste post non contarei o que pensei. So unha clave. 

So que pensei en combinados alcólicos con denominación de orixe estranxeira e selo de Galicia Calidade.

3 de agosto de 2010

Hule mariñeiro


Navegaba por un mar descoñecido para el. As ondas golpeaban o casco da súa embarcación. Non había moito tempo pensaba que a súa barca era o Titanic, insomerxible, e agora descubríase subido nunha chalana en mar aberto. Cada onda facía estremecer o seu corpo todo.  E non lle desgustaba a sensación. Esa vertixe facíao sentir vivo. Por iso se fixera mariñeiro. Por iso escollera botarse a ese mar novo na chalana por el mesmo construída. Sabía que, se aparecía unha vía, el podería tapala. Sabía que, se unha onda introducía auga no interior da barca, el podería achicala.

O peor era cando había calma chicha. Cando o mar se convertía nunha planicie de cristal. Cando parecía que non se navegaba cara ningures, cando non había nada que facer. Entón el so podía pensar. E pensaba, mirando ó horizonte e sen ver a costa, nas apaixonadas loitas que tiña librado con ese mesmo mar, nas ondas lanzándose sobre el  como gadoupas desexosas. Pensaba e so vía ausencia na planicie sen vento que o rodeaba. El non se fixera mariñeiro para iso, pensaba. Tal vez se equivocara de mar, pensaba. Tal vez debería poñer rumbo a terra, recuperarse nun porto calquera, reconstruír a nave partir cara outro mar, pensaba. E entre pensamento e pensamento volvía o recordo da tormenta.

E cando o recordo da tormenta volvía, era máis forte que calquera pensamento que el puidese ter. A simple expectativa de revivir eses ventos, de volver sentir a auga golpeándolle o corpo facía que deixase de pensar no espello que tiña diante como promesa dun mar digno de afundilo.

E, aínda que agora parecera que a calma chicha non tiña remedio, que o vento non voltaría a soprar, que non volvería  a ver o seu mar embravecido, el sabía que as húmidas paixóns desatadas en noites de tormenta sen fin voltarían cos ventos dun novo outono. Que visitarían xuntos praias virxes en illas perdidas no océano e se queimarían ó sol do verán e ó son das súas leves ondas agardando por un momento, un so momento, de tempestade que os envolvera para sempre.

1 de agosto de 2010

31 de Xullo

Hoxe é un deses días nos que chegar ás 2 á casa 


non é chegar tarde.


Un deses días nos que tarde é cedo de mais.
 
Free counter and web stats