Hule mariñeiro

Navegaba por un mar descoñecido para el. As ondas golpeaban o casco da súa embarcación. Non había moito tempo pensaba que a súa barca era o Titanic, insomerxible, e agora descubríase subido nunha chalana en mar aberto. Cada onda facía estremecer o seu corpo todo.  E non lle desgustaba a sensación. Esa vertixe facíao sentir vivo. Por iso se fixera mariñeiro. Por iso escollera botarse a ese mar novo na chalana por el mesmo construída. Sabía que, se aparecía unha vía, el podería tapala. Sabía que, se unha onda introducía auga no interior da barca, el podería achicala.

O peor era cando había calma chicha. Cando o mar se convertía nunha planicie de cristal. Cando parecía que non se navegaba cara ningures, cando non había nada que facer. Entón el so podía pensar. E pensaba, mirando ó horizonte e sen ver a costa, nas apaixonadas loitas que tiña librado con ese mesmo mar, nas ondas lanzándose sobre el  como gadoupas desexosas. Pensaba e so vía ausencia na planicie sen vento que o rodeaba. El non se fixera mariñeiro para iso, pensaba. Tal vez se equivocara de mar, pensaba. Tal vez debería poñer rumbo a terra, recuperarse nun porto calquera, reconstruír a nave partir cara outro mar, pensaba. E entre pensamento e pensamento volvía o recordo da tormenta.

E cando o recordo da tormenta volvía, era máis forte que calquera pensamento que el puidese ter. A simple expectativa de revivir eses ventos, de volver sentir a auga golpeándolle o corpo facía que deixase de pensar no espello que tiña diante como promesa dun mar digno de afundilo.

E, aínda que agora parecera que a calma chicha non tiña remedio, que o vento non voltaría a soprar, que non volvería  a ver o seu mar embravecido, el sabía que as húmidas paixóns desatadas en noites de tormenta sen fin voltarían cos ventos dun novo outono. Que visitarían xuntos praias virxes en illas perdidas no océano e se queimarían ó sol do verán e ó son das súas leves ondas agardando por un momento, un so momento, de tempestade que os envolvera para sempre.