Historia do bufón a princesa e a bola

Érase unha vez a princesa Pepa. Non a coñeceredes, xa que, que eu saiba, non saiu en outro conto debido a que era moi tímida e non se atrevía a pedir a vez. A princesa Pepa tiña un bufón con chepa. El era feo, enano e cabezón, pero amábaa con toda a paixón coa que un bufón pode amar a unha princesa. Pobre bufón. Pois sabía que nunca podería estar co seu amor.

E na silenciosa noite escoitouse un sospiro.

-Quero á princesa nunca, nunca, nunca a poderei alcanzar. O mellor será, ai de min!, pegarme un tiro.

Entón disparou contra o seu padal. Pero como era un bufón a pistola en lugar de bala disparou unha bola, que era un caramelo de limón, agridulzón. E non se matou, nin nada de nada. Simplemente se deitou sobre o seu leito e apoiou o seu cabezón sobre a almofada. Saboreando a bola ficou dumirdo e soñou.

A princesa prestábase entón a todos os seus anhelos, e el era alto e gapo, pouco mais ou menos un principe azul, que a despoxaba dos seus sete velos, que eran naturalmente de tul.

Esta é a ensoñación de alguén que consume opio. E o bufón dáballe ó opio un uso propio, xa que o mezclaba con mel e limón, e un pouco de ron.

Tiña un bufón, a princesa Pepa, que se quitaba a chepa empregando unha bola. Sen a bola, a cousa xa era outra cuestión (atroz cuestión).

E na silenciosa noite escoitouse un sospiro.

-Quero á princesa nunca, nunca, nunca a poderei alcanzar. O mellor será, ai de min!, pegarme un tiro

Entón disparou contra o seu padal.

A princesa prestábase entón a todos os seus anhelos, e el era alto e gapo, pouco mais ou menos un principe azul, que a despoxaba dos seus sete velos, que eran naturalmente de tul.

Tul ilusión para un bufón.

Traducción "adaptada" da canción de Javier Krahe:
El bufón, la princesa y la bola

Historia de estación

Apoiou a espalda na farola. A cabeza cara atrás, tocando o frío metal. As gafas de sol, o traxe de marca. O pe tamén apoiado na farola. Cigarro na man. Unha chuchada. Fume fora. Unha chuchada. Fume fora. Unha chuchada...

-Me cago en Dios...

-Que lle pasa señor?

A nena mírao. 6 anos, pelo negro, morena e miudiña. Leva nunha man un xelado e na outra un globo. Mirao cun sorriso de orella a orella. El mira á nena. Barba dunha semana. Cheiro a sudor. O seu alento arrastra os graos de alcohol que leva no corpo. As gafas ocultan olleiras de non durmir durante días. Ocultan uns ollos inflamados e vermellos de chorar.

A nena colle o pantalon coa man do globo e tira del.

-Pasalle algo señor?

-Non anda teu pai por ahi?

-Anda.

-Entón porque non vas a xunto del? Non che dixeron teus pais que non se debe falar con descoñecidos?

-Dixeron.

-Enton?

-Non me coñece?

-Eu?

-Si vostede. Non se acorda de min?

O tren soa o lonxe. Na estación anuncian a súa chegada.

-Non.

Comeza a andar cara a parte máis apartada da estación, onde o tren aínda levará suficiente velocidade. A nena sigueo pero el non se decata.

-Son a nena coa que se cruzou o outro día nas escaleiras. Mentres durmía.

Recordouno. Era a filla dos do sexto. El vivía no oitavo e aquel día estaba fodido o ascensor. A nena atopárao no entrechán do sexto para o séptimo, durmido. A noite anterior non conseguira chegar á casa.

-Moi ben nena. Encantado. Estou moi ben. Volve cos teus pais que te han de estar a buscar.

A nena non se move. O tren achégase. Demasiado rápido. Unha gota de suor resbala pola súa fronte. Non pode facelo diante da nena. Ou é que iso é so unha excusa que se pon el para non facelo? Tensa os músculos. Apoiase nunha farola. Colle impulso. Calcula a velocidade do tren. Non poderá parar, pensa. mira abaixo e ve á nena. O tren pasa e os seus músculos desténsanse. A nena deixa escapar o globo. Da a volta e marcha en dirección contraria.

A suor empapa o seu corpo. As gotas caen pola súa fronte. A espalda empapada. Non fora quen de facelo. Maldito bastardo, pensa. De que lle servía vivir? Por que se seguía aferrando á vida? So tiña un motivo. E ese motivo esfumárase. Unha nuve de po, aparecera entre os dous e ela esfumárase. De que lle servía a vida?

Da a volta. Derrotado. Arrastra os pes ó andar. Diríxese cara a porta. Os seus pensamentos van so cara ela. Puta. Mira que deixarme así. Mira que non dicirme nada. Mira que non falalo comigo sequera. Se a collo hoxe mátoa. Eu dinlle todo o que tiña. Dinme a min mesmo. E ela marcha con ese outro. Cabróns. Medita. Segue andando. Enfrascado nos seus pensamentos. 

Sae da estación. Cruza a acera. Pisa a primeira liña do paso de cebra. Un paso. Dous pasos. Segunda liña. Un paso. Dous pasos. Terceira liña. Un paso. Dous pasos. Frenazo. Golpe. Escuridade. Berros de terror. Sangue na estrada. 061. Coma. Reanimación. Morte.

Hule roda de camión

Xirar e xirar. Hule non comprendía como o exemplo do xiro infinito eran as norias. Cantas veces no ano ve unha persoa unha noria? Un par de veces se é que na súa cidade vai unha en festas. En cambio, cantas veces ve unha persoa a roda dun camión? El levaba vintemil quilómentros no caucho, e seguía vigoroso. Os seus surcos eran cada vez menos notables pero seguíase agarrando ó asfalto coa forza dos cimentos ó chan.

Encantáballe rodar. Xirar e xirar. Gostaba especialmente dos días de choiva nos que circulaba por autopista. O asfalto limpo, a auga facéndolle coxegas nos seus lugares mais íntimos. E xirar, e xirar... A alta velocidade, sen parar en centos de quilómetros. Bicos e mais bicos de asfalto, o seu primo, o alquitrán, e el nun baile de mil xiros e voltas.

Detestaba os días nos que o metían no barro. Non era firme, afundíase dentro, emporcábao, esbaraba e non era capaz de sair. Por máis que o intentaba non lograba agarrarse. En lugar de bicalo escapaba  de entre as suas mans. A súa composición plástica non servía para nada fronte á inestable terra mollada. Eso cabreábao moito. Enfadabao a el e a todo o camión. O embrague empezaba a botar fume de raiba, os freos bloqueaban as rodas, as marchas tiraban con demasiada forza das rodas.

Hule estaba orgulloso de ser unha roda con tracción. El sabía que a tracción viña do motor, e do eixo, que el pouco facía. Sen embargo o feito de ser el quen tocaba o chan, de ser el que arrastrba as 50 toneladas de camión enchíao de satisfacción. Eso debía ser o summum de ser roda sen dúbida. Un traballo hercúleo so realizable grazas á sua perfecta fabricación francesa.

Sabía que algún día atoparía con algo que o pincharía, que explotaría polo desgaste ou simplemente o cambiarían por un novo. Eso non o molestaba. Ante todo había que tirar do camión e el era consciente de que nalgún momento el sería incapaz de facelo. O longo da súa vida tivera bastante sorte. Pasara sobre 3 puntas e 5 botellas de cristal sen pinchar. Centos de pedras romperan baixo as súas rodas e incluso cortara xeo vestido de cadeas. Tiña unha vida de experiencias ás suas espaldas, e ir a durmir o soño eterno a un cementerio non o asustaba o máis mínimo.

Un día escoitáralle dicir a un camioneiro que as rodas xa non se queimaban, que seica contaminaban moito. Agora cortabanas en anaquiños moi pequenos e reutilizabanas para asfaltar as autopistas. Isto a Hule pareceulle marabilloso, case lle daban ganas de pinchar. Por fin deixaría de mirar a estrada dende fora, de acariciala, de bicarlle os labios. Por fin, unha vez morto se fundiría con ela, aínda que para iso tivese que deixar de ser unha roda de camión con tracción, para sempre...

Hule do revés

A Hule sempre lle gustou facer as cousas do revés. Aburríalle ver como todo o mundo facía todo do mesmo xeito. Como todo o mundo seguía unha orde e criterios preestablecidos. El prefería que as cousas fluísen. Que todo fora naturalmente segundo saía. Non se preocupaba en artificios programados polo socialmente establecido.

Se un día tiña fame as seis da tarde porque acababa de se erguer e non xantara aínda, ía comer ó bar mais próximo sen importarlle as miradas da xente ó velo pedir un prato combinado, so, con olleiras e a tal hora.

Nas relacións coas persoas tamén tiña un xeito peculiar de comportarse. Nunha primeira instancia custáballe un pouco coller confianza. Pero o pouco esta subía como a espuma, sorprendendo a moitos por unha escalada tan rápida, xa que a xente precisaba, xeralmente, dun tempo maior e mais progresivo de adaptación ó outro.

Rodábanlle a cabeza moitas cousas que o distraían. As veces pensaba demasiado en posibles consecuencias dos seus feitos e importáballe demasiado o que pensaría o resto da xente. El detestaba cando isto lle pasaba, pero é unha actitude tan humana que é case inevitable que nos inflúa.

Encantáballe escoitar, e facíao, aínda que moitas veces lle cabrease o que escoitaba. El daba a súa opinión sen agardar que a outra persoa tomara nota, sabía que cando menos as súas palabras estaban xa gravadas no subconsciente da persoa irremediablemente. Que cando volvese a pensar no que acababa de dicir, aínda que fora moi vagamente, as súas palabras terían un eco no seu cerebro.

O que menos lle gustaba da súa forma de actuar era a confusión que ás veces creaba nas persoas que o rodeaban. Sen el buscalo, moitas veces, a xente sentíase perdida o seu carón, coas súas accións e as súas palabras, non sabía moi ben por onde ía. Isto provocaba nel unha inseguridade tal que o levaba a non facer as cousas que desexaba (o non saber el tampouco os pensamentos dos demais), provocando aínda máis confusión na outra persoa. Era como un círculo vicioso do que el case nunca sabía como saír.

Ata que aquel día a invitou a un concerto decidido a facer algo do dereito…

Ti escoitándome

As ondas rompían contra o acantilado, forte. Contábanlle historias traídas de lonxanas terras. El, sentado na roca escoitaba. Na vila todos lle chamaban tolo pero el coñecía a diferencia entre oir e escoitar. Había xa tempo que o mundo esquecera estes conceptos. Todos vivían no seu monótono día a día de ruído, desorde e polución. Todos falaban e todos oían, pero ninguén escoitaba o que o outro dicía.

Por iso xa ninguén entendía o mar, aínda que este se esforzase lanzando berros contra os acantilados con toda a súa forza. A xente ía e miraba como as ondas rompían. Oían o estrondo, pero ninguén escoitaba o que o mar estaba a contar. So el.

Fascinado pasaba días enteiros cos ollos pechados sentado nas rocas, alí onde o ruído da xente non podía chegar para distraelo. Escoitaba como o mar lle falaba das baleas, de antigos piratas que asaltaba navíos a miles de quilómetros de alí. Contáballe historias de amor e desventura, de aventura e misterio. O fin e o cabo, o mar levaba sobre a terra mais tempo do que el sabía contar e coñecía historias fantásticas que lle contaran outrora os mariñeiros que o surcaban. De vez en cando tamén se deleitaba contándolle fazañas súas, como a de afundir a armada invencible ou a de esculpir marabillosos monumentos naturais como a praia das catedrais.

Ó comezo el so ía unhas horas ó cantil, o tempo xusto para escoitar un par de historias do mar. Pouco a pouco pasaba cada vez mais horas con el. Mudouse a vivir ás rocas para poder escoitalo pola noite mentres durmía. Xa non facía mais que estar alí, co seu compañeiro. Comía o que o mar lle regalaba e bebía dos charcos de auga doce que a choiva lle outorgaba. Foi entón, ó cabo duns meses, cando as faladurías comezaron na aldea.

Tratábano de tolo e varias veces tentaron achegarse ó acantilado os enfermeiros do psiquiátrico. Pero xusto cando ían comezar a descender o mar golpeaba as rocas con tanta forza que o acceso se facía imposible. Finalmente deron por perdida a súa causa e deixárono que vivira ó seu modo, posto que non facía mal a ninguén. 

Unha mañán, Hule espertou inquedo. Non se escoitaba o mar. Pensou que quedara xordo. Nada tiña xa sentido para el se non podía escoitar o seu eterno compañeiro. Abriu os ollos desesperado e viu que as ondas cristalinas do mar se convertiran nunha masa espesa e negra que eporcaba as rocas segundo petaba contra elas. Axeonllado na roca sentiu como pouco a pouco o seu corazón ía parando. Unha bágoa esvarou pola súa meixela e foi a dar a un charco de auga que aínda ficaba limpa da maldición que o asolaba todo. Segundo a gota caía na charca unha gran onda saiu do mar e enguliuno, levándoo con el para sempre.

Contan, que cando o mar conta agora historias as veces faino con duas voces e unha é tan humana que parece que che estivesen a falar ó oído. Pero claro, para saber se isto é certo, cumpriría saber escoitar, e iso é algo que a nosa especie xa hai tempo esqueceu.

Choiva nos cristais

Mirou pola fiestra. Deulle unha chuchada ó cigarro. A choiva non paraba de golpear os cristais, resonando nun eco de tambor incesante. Tratou de adiviñar que canción estaría a tocar a natureza ese día. Sooulle a música de orquestra. A noite de verán na carballeira. A ela abrazándoo forte, moi pegada a el, bailando o agarrado.

Máis aló do cristal estaban as margaridas vermellas que plantara xa había un tempo para darlle un pouco de alegría á visión de cemento e ladrillo que o saudaba cada maña na habitación de pensión na que vivía. Votou o fume contra o vidro, facendo aínda máis turbia a visión do exterior.

Caía a noite. Os coches comezaban a acender os seus faros. Derrotado deixou caer a súa fronte sobre o frío cristal. Pechou os ollos e de súpeto un sorriso invadiu a súa boca. Comezou a bailar dando voltas na habitación, ó ritmo que lle marcaban as gotas no vidro. Mareado apoiou de novo a súa cabeza na fiestra.  Levou a man ó peito, onde a ferida aínda sangraba, aberta. Non fora un mal día. Espertara cun corazón que xa non tiña. Unha preocupación menos na vida. Unha vida menos da que preocuparse.

Incorporouse. Unha marca de vaho debuxaba a súa fronte no vidro. O seu reflexo apareceu fugaz, consumido polas sustancias que levaba anos inxerindo. Chuchou ó cigarro e votou o fume contra o cristal, borrando a súa imaxe da terra para sempre.

Peza para dous actores

Antón e Lucía, ti e eu, calquera de nós, nun lugar, calquera lugar, sen poder saír. Facendo calquera cousa para non desperdiciar o tempo. Esperando o seguinte día. Que día? Calquera día. A caso ten importancia?

Vivimos nunha autobiografía coas súas setecentas setenta e sete páxinas iguais, e seguimos a escribir a mesma páxina día tras día, sen darnos conta de que cando morramos ninguén saberá que algunha vez existimos ou as cousas marabillosas que fixemos.

Soñamos e tememos os nosos soños. Inventamos historias marabillosas e tristes, como todas as boas historias. Xogamos, divertímonos, sufrimos, desfrutamos e choramos. Todo para todo e para nada. Coma se navegásemos nunha barca a piques de naufragar, e que viaxa sen rumbo.

Representamos o noso papel, día tras día ata que un amencer, saia o sol mentres contamos estrelas e nos demos conta de que o autor deu por rematada a súa obra, quedemos sen texto e sen recursos e so nos reste apagar as luces e pechar o telón.

Combustión espontánea

Os dous anaquiños de madeira comunista míranse como se deben mirar as árbores cando una avella transporta o seu polen ás flores da outra. Falan sen necesidade de palabras. A súa forma idéntica pero o mesmo tempo tan diferente dío todo. Son uns tristes e sosos pauciños sen cor nen verniz. Nunca coñeceron nada diferente. Coñeceran outros pauciños, pero nunca lles pareceran tan diferentes. Todos os pequenos pauciños saídos en serie da madeireira eran idénticos. Están un fronte o outro, sen verniz, vense.

Míranse e falan, e a cada palabra cores cambiantes aparecen sobre a superficie de ambos, pintándo un cadro que enseguida desaparece para ser substituído por outro. A fría escaleira de cemento do edificio soviético non é capaz de enfriar a calor que as súas palabras e miradas xeran na fría noite Lituana. 

Os pauciños achéganse, pouco a pouco. Cada vez están máis preto. A medida que a distancia que os separa se vai reducindo, un halo, que comezara a rodealos minutos antes, comeza a crecer e facerse mais mesto en torno a eles. É da cor que debe de ter a confianza, soa como debe de soar a alegría, ule como un campo de rosas en plena explosión floral de primavera, desprendía o calor dun forno siderúrxico vasco.

Os pauciños achegándose. A aura cambiando e crecendo, expandíndose a través do burato da escaleira. As cores dos pauciños variando entre todas as tonalidades coñecidas e algunha por coñecer pola raza humana, imperceptible para os nosos imperfectos ollos. A temperatura da fría escaleira de cemento disparándose por momentos. Finalmente os pauciños atópanse nun abrazo. Fúndense xerándo unha explosión inaudible que resoa en todo Vilnius.

Un arco iris omnidireccional nace nese chanzo, nese preciso instante, e expándese enchendo de cor, olores e sensacións de benestar a toda a capital Lituana. Na escaleira, os pauciños incéndianse nunha combustión espontánea conxunta. Pero non é lume o que os queima. A lo menos non lume como o coñecemos os seres humanos. 

Os anaquiños de madeira fúndense nun líquido multicolor. Pasan a formar una unidade viscosa que pouco a pouco vai recobrando a súa forma de pauciño orixinal. A aura vai diminuíndo, pouco a pouco, ata desaparecer. En Vilnius todo o mundo abraza a persoa mais próxima.

Hule abre os ollos. Esta abrazándoa moi forte. Bicando a súa meixela. Pode sentir a súa respiración, o seu calor, a súa pel suave. Apertaa forte. Quixera fundirse con ela nese mesmo momento. Ule como debe ulir no ceo. A súa pel é suave como deben de ser as nuves no paraíso, o seu corazón late tranquilo sabéndose segura entre os brazos del. El está un chanzo mais abaixo que ela.

É una estrela pequeniña, desas que a el tanto lle gustan. Atopáraa había tempo, mirando o ceo de Compostela, pero fora nas últimas semanas, descubrindo que o ceo se ve diferente dende as praias Lituanas, cando Hule descubrira que xa so quería mirala toda a noite. Descubrira novas tonalidades nela, tonalidades que Hule descoñecía. Tiña un brilo que non chegara nin a advertir en Compostela. Deuse conta de que pasaba os días esperando á noite para poder mirala outra vez.

Noite tras noite buscábaa e ela deixábase ver, con todos os seus raios brilando esplendorosos, tapando calquera outra luz na retina de Hule. El achegábase e ela deixábase atrapar no seu abrazo.

Afrouxan a aperta. Separan as súas caras, despaciño. Rozando as súas meixelas. Sentindo cada centímetro de pel que acariña cada centímetro de pel. Pouco a pouco vanse separando hate que quedan fronte a fronte. As mans de Hule na súa cintura, as dela na nuca del. Fronte a fronte. Mirándose ós ollos. As caras tan xuntas que os seus narices case se tocan. As pupilas del expándense como auga derramada nun chan pulido mirando os ollos dela, que deben de ser da cor do mar nun amencer nas praias de Compostela, xusto no sitio onde o ceo se xunta co mar. Acercan os seus beizos.

No chan, o lado do pe dela, hai un anaquiño de madeira sen vernizar da cor da pel dunha vaca frisona.

Carnívoro

... e comer un novo animal, como a ti, por exemplo ...

A min AÍNDA non me comeches...

Ulo ó Hule.
Pero non o vexo.
U-lo Hule?

Hule mensaxe sen resposta

Cando Hule deixou de ser mensaxe velada para pasar á acción, deixou de recibir resposta. El tomou todas as formas posibles para intentar transmitir o seu contido. Viaxou a través das ondas dunha mensaxe de móbil; viaxou a través dos uns e ceros dos cables do ADSL en forma de "mensaxe privada online"; viaxou a través dos pensamentos del durante días. Todo sen resposta.

Hule pensaba que tal vez todo fose cousa de tempo, que ela precisara tempo pa asimilar o contido das mensaxes e poder respostalo firmemente. E aínda que pensaba que isto era o que acontecía o silencio taladrábao por dentro sen compaixón.

Cando paseaba polas rúas da cidade, so miraba entre as esquinas por ver se a vía, e nunca a vía. Cando espertaba buscaba resposta insistentemente, e nunca atopaba resposta. Deuse conta de que quizais por tanto buscala non a atopaba. Debía pasar como con esas pequenas cousiñas que perdemos pola casa, que canto máis as buscamos mais dificil é que as atopemos. Pero cando as deixamos de buscar elas veñen as nosas mans soas.

Pero sabendo todo isto, Hule so podía pensar nunha resposta, porque moito peor que un non, un tal vez,  ou un preciso tempo para pensalo, sempre o será unha ausencia de resposta. Aínda que hai ausencias que din máis que mil palabras ben fiadas.

Hule no avión

Hule miraba as nubes dende a súa fiestra. Non era a primeira vez que voaba, pero era especial. Sentíase coma un neno que monta nun aeroplano por primeira vez. Non sabía que era o que lle producía esa estraña sensación de excitación interna. Tal vez fose o destino, tal vez a viaxe. Que era máis importante? cara onde imos  ou a viaxe que nos conduce a ese sitio?

El ía comodamente recostado contra a parede do avión. Os seus ollos pechados. So os abría de vez en cando para observar as nubes como as debía de ver Dios. O seu lado ela, durmindo tranquila. A boca un pouco aberta nun durmir despreocupado. O importante era o destino sen dúbida, a semana que ían pasar por aquelas terras, o que a ían desfrutar. Con estes pensamentos na cabeza, imaxinando o que farían nesas vacacións improvisadas e a pesar do emocionado que se atopaba, o sono de madrugar para chegar ó aeroporto acabou por vencelo. Pechou os ollos e ficou durmido, mirandoa, respirando a súa respiración.

A nobreza dos números

A matar a unha persoa chámanlle asasinato
A matar a milleiros, patriotismo

O número ennobrece

Hule bolboreta estomacal

Cada vez que el a vía, Hule comezaba a revolotear no seu estómago, facéndolle cóxegas, e informándolle de que efectivamente ela era ela. Ninguén sabía como aparecera no seu estómago. O caso e que Hule estaba todo o día alí, apoiado na parede do mesmo e agardando a que un pensamento sobre ela fose transimitdo dende o cerebro. Agardando a que o impulso eléctrico transimitdo polo nervio ocular circulase polo sistema nervioso ata facelo saltar e revolotear coma un tolo.

Cando el a vía, Hule comezaba a voar chocando contra as paredes do estómago, facéndolle pensar que dentro tiña centos de bolboretas, cando so tiña unha. Cando tes a Hule dentro non hai dúbida do que está a acontecer. Cando a ves, e Hule empeza a dar voltas, sabes que non debes perder mais tempo, que esa sensación non marchará facilmente.

Pero moitas veces é precisamente ó sentir a Hule dentro cando o medo de sentirnos tan desprotexidos diante de outra persoa nos impide ser o que somos, sentir o que sentimos, realmente con ela. Impídenos facer o que desexamos facer con ela.

Pásenos o que nos pase,
sempre nos quedará o Hule...