Historia de estación

Apoiou a espalda na farola. A cabeza cara atrás, tocando o frío metal. As gafas de sol, o traxe de marca. O pe tamén apoiado na farola. Cigarro na man. Unha chuchada. Fume fora. Unha chuchada. Fume fora. Unha chuchada...

-Me cago en Dios...

-Que lle pasa señor?

A nena mírao. 6 anos, pelo negro, morena e miudiña. Leva nunha man un xelado e na outra un globo. Mirao cun sorriso de orella a orella. El mira á nena. Barba dunha semana. Cheiro a sudor. O seu alento arrastra os graos de alcohol que leva no corpo. As gafas ocultan olleiras de non durmir durante días. Ocultan uns ollos inflamados e vermellos de chorar.

A nena colle o pantalon coa man do globo e tira del.

-Pasalle algo señor?

-Non anda teu pai por ahi?

-Anda.

-Entón porque non vas a xunto del? Non che dixeron teus pais que non se debe falar con descoñecidos?

-Dixeron.

-Enton?

-Non me coñece?

-Eu?

-Si vostede. Non se acorda de min?

O tren soa o lonxe. Na estación anuncian a súa chegada.

-Non.

Comeza a andar cara a parte máis apartada da estación, onde o tren aínda levará suficiente velocidade. A nena sigueo pero el non se decata.

-Son a nena coa que se cruzou o outro día nas escaleiras. Mentres durmía.

Recordouno. Era a filla dos do sexto. El vivía no oitavo e aquel día estaba fodido o ascensor. A nena atopárao no entrechán do sexto para o séptimo, durmido. A noite anterior non conseguira chegar á casa.

-Moi ben nena. Encantado. Estou moi ben. Volve cos teus pais que te han de estar a buscar.

A nena non se move. O tren achégase. Demasiado rápido. Unha gota de suor resbala pola súa fronte. Non pode facelo diante da nena. Ou é que iso é so unha excusa que se pon el para non facelo? Tensa os músculos. Apoiase nunha farola. Colle impulso. Calcula a velocidade do tren. Non poderá parar, pensa. mira abaixo e ve á nena. O tren pasa e os seus músculos desténsanse. A nena deixa escapar o globo. Da a volta e marcha en dirección contraria.

A suor empapa o seu corpo. As gotas caen pola súa fronte. A espalda empapada. Non fora quen de facelo. Maldito bastardo, pensa. De que lle servía vivir? Por que se seguía aferrando á vida? So tiña un motivo. E ese motivo esfumárase. Unha nuve de po, aparecera entre os dous e ela esfumárase. De que lle servía a vida?

Da a volta. Derrotado. Arrastra os pes ó andar. Diríxese cara a porta. Os seus pensamentos van so cara ela. Puta. Mira que deixarme así. Mira que non dicirme nada. Mira que non falalo comigo sequera. Se a collo hoxe mátoa. Eu dinlle todo o que tiña. Dinme a min mesmo. E ela marcha con ese outro. Cabróns. Medita. Segue andando. Enfrascado nos seus pensamentos. 

Sae da estación. Cruza a acera. Pisa a primeira liña do paso de cebra. Un paso. Dous pasos. Segunda liña. Un paso. Dous pasos. Terceira liña. Un paso. Dous pasos. Frenazo. Golpe. Escuridade. Berros de terror. Sangue na estrada. 061. Coma. Reanimación. Morte.