Hule cadeliño de globo

Hule abriu os ollos. Atopábase no medio dunha feira. Por un lado e por outro escoitaba cancións de camela e berros de xente ó compas dos mais extraños trebellos, que parecían empeñados en que ninguén marchase para a casa con todos os seus órganos no sitio. Advertiu o cheiro a algodón de azucre e sentiu o calor que desprendía a máquina das garrapiñadas. Viu parellas desfrutando de mazás de caramelo en común, mordisqueándoas ata morderse os beizos mutuamente, coma se fosen pirañas, nunha sorte de escena da dama e o vagabundo en versión feira-enxebre. 

De súpeto caeu na conta de que todo se tinguira de branco e negro, que o algodón de azucre era branco en lugar do acostumado rosa, que as mazás eran negras, que o mundo perdera a súa cor. Percibiu tamén que os cheiros que o rodearan, acabaran por parecerse todos. Era coma se o mundo perdese a súa variedade. Fixouse en que miraba á xente dende enriba, unha posición descoñecida para os seus ollos que adoitaban situarse a non máis de metro setenta e cinco do chan.

Mirou hacia os seus pes e non viu nada. So unha corda, que colgaba dende onde el se atopaba, e uns rapaces a tirar dela. Comezou a descender sen entender nada. Non vía o seu propio corpo e tiña a impresión de levitar. Intentou moverse pero non conseguiu nada, sentíase lixeiro pero era incapaz de mover un so músculo.

Viu entón como un dos rapaces o abaneaba buscando conseguir algo. De súpeto sentiu que lle faltaban forzas. Era coma se se desinflase. Un profundo sono comezou a invadilo. Mentres escoitaba a un dos rapaces cantar (cunha voz estranamente aguda) Highway to hell, os seus ollos fóronse pechando ata que a escuridade o invadiu todo.