Hule osiño de peluxe

Hule é pequeno de máis para ser un osiño de peluxe. E caelle o narís por non estar ben pegado. Está cheo de la que forma nobelos no seu interior coma se fosen nubes misturándose no ceo.

Non lle gusta ir á lavadora. Alí sempre lle cae o narís. Enchoupa de auga e colle constipados cando a nai dela o colga a secar polas orellas. Sempre a bota de menos durante o centrifugado, cando a cabeza non lle para de dar boltas coa sua imaxe inmóbil no centro.

Ela tamén o estraña. Pregúntase 

¿E se lle doe?

Pensa nas suas orelliñas 

¿E se lle doen as orellas das pinzas? 

Pensa no tempo que el pasa so, pendurado na trandeira. Bótao de menos os luns cando marcha de casa dirección á universidade. Entón é luns e el está tan lonxe...

As veces méteo debaixo das sabas con ela, húmido, tal como sae da lavadora. Apértao forte mollando o seu peito coa auga das entrañas del. Aprétao para que Hule non chore mais que ela sexa xa grande. Que a pesar do paso do tempo o sigue querendo. Que, aínda que non ten idade para xogar con vellos osiños de peluxe, el segue sendo o seu máis fiel compañeiro.

Apértao forte par mostrarlle que o quere tanto como el a ela. Tanto como so os osiños poden querer ós nenos, que lles perdoan ata a dor das pinzas.

Tanto como Hule e ela se queren.

Baseado nun poema de María Lado